Verslag: Objector wint finale van de Wacken Battle
Objector won op zaterdag 27 mei in Kruisem de Belgische Wacken Battle en mag in augustus aantreden op één van de podia van Wacken Open Air, naast Iron Maiden en Megadeth. Ze worden zo de vierde Belgische band op de affiche en verkeren zo in het gezelschap van Black Mirrors, Schizophrenia en Bütcher.
De Wacken Battle bracht weer een mooie en diverse dwarsdoorsnede van de Belgische metalscène, hoewel de postmetal- en stonerbands in de preselecties uitblonken door afwezigheid en metalcore opnieuw opvallend goed vertegenwoordigd was. Misschien moeten die subgenres de weg naar de Wacken Battle nog vinden, misschien hebben die andere festivals waar ze met nog meer enthousiasme het podium zouden betreden.
Unravel mocht in deze finale als eerste het podium op en was de enige band met een ‘thuisvoordeel’, hoewel ze dat door het vroege aanvangsuur niet echt konden uitspelen. Unravel is een zeskoppige band met metalcore als hoofdingrediënt maar met zeker nog andere invloeden erbij, onder meer omdat enkele leden met andere bands in andere genres actief zijn. Vaste elementen in de formule zijn de screams van Gilles en de cleane vocals van Gaëlle (ook de enige dame op het podium van deze avond). Het gaat bij Unravel van loeiharde drumpartijen en agressieve gitaren tot zeemzoete harmonieën en gedowntunede breakdowns. Hun beste nummer in de set was afsluiter The End Of My Rope.
Unravel is een nog relatief jonge band. In Kruisem zagen we dat deze band flink wat potentieel heeft. Wacken zou misschien wat te vroeg op hun pad komen. What doesn’t kill you, makes you stronger en met opnieuw een ervaring rijker trekt Unravel later dit jaar de studio in voor nieuwe opnames. Voor hun eerste release in eigen beheer konden ze samenwerken met producer Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader). Unravel is een band die in snel tempo van ‘veelbelovend’ kan groeien naar ‘bevestigen’.
Hope Erodes werd opgericht in 2013 en was daarmee in deze battle één van de bands met de meeste ervaring. En met de langste baarden, dat ook. In 2016 stonden ze al eens in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar toen moesten ze de duimen leggen voor Carrion. De Kempense metalcoreband heeft met zanger Koen Van der Aa een nieuwe grote troef in handen. Hun set was gebald, met onder meer een knappe versie van Rainwalker. Hope Erodes was naar eigen zeggen niet uit op revanche voor 2016, maar stond deze keer niet enkel met meer ervaring, maar ook met meer charisma op het podium: zelfvertrouwen uitstralend, contact zoeken met het publiek, ... Het leverde hen een bronzen medaille op en het was toch wat moeilijk om daar vrede mee te nemen. Dat ze deze zomer al op Tolminator in Slovenië staan toont dat ze het winnen van deze battle eigenlijk niet nodig hebben als springplank naar internationale erkenning, maar het had wel heel mooi kunnen zijn.
Asvana is een vijfkoppige metal- en rockband uit Pelt die nog maar sinds 2021 zijn nummers loslaat op de wereld. Inzake genre is Asvana moeilijk in één hokje te duwen, maar er zit evenveel rock als metal in hun cocktail. Deze band had misschien wel de meest originele sound van de avond, maar op het podium kon dat hun gebrek aan ervaring en organisatie niet compenseren. Ook aan de tracks kan nog wat gewerkt worden om ze meer te laten knallen.
Echoes Of Nihil is eveneens een relatief nieuwe en jonge band, opgericht in 2020. Ze halen de mosterd bij Madball, Machine Head en Lamb Of God en mengen die in hun eigen saus van metal en hardcore. Heel veel energie en agressie dus op het podium bij deze band, maar ook een gebrek aan originaliteit in het genre en aan podiumprésence. In De Volkskring zien en horen we veel inzet en hard werk, maar de vonk van al dat gebeuk slaat niet over.
Secondhand Saints haalde nog maar onlangs Kenny binnen als nieuw bandlid. Met zijn vorige band, Cathubodua, verloor hij in 2019 maar heel nipt de finale van Primal Creation in dezelfde Belgische Wacken Battle. Secondhand Saints is ook al zo’n relatief jonge metalcoreband (gestart in 2020) die inzet op faster, harder, stronger. De dubbele vocalen (clean/screams) zijn een goed concept en de samples zijn een leuke toevoeging, maar de songs missen soms nog een stevige structuur en een refrein dat je onmiddellijk kan meebrullen. Energie hebben ze dan weer wel in overvloed. Deze band speelde reeds een mooie reeks supports bij elkaar en lijkt klaar voor de grotere clubs en festivalpodia. Het heel kritische publiek in Zingem gunde hen evenwel geen ticket naar Wacken.
Through The Void is een Brusselse band die nu-metal mengt met metalcore. Terwijl ze op hun releases best origineel klinken, moeten ze het live vooral hebben van hun energie en hebben ze meer moeite om een publiek te overtuigen. In Kruisem openden ze fel met The Answer en waren ze de eerste band die het lukte om het publiek ‘Fuck You’ te laten meebrullen. Ze kregen zelfs een bescheiden moshpit voor het podium en de eerste crowdsurfer van de avond. Nu-metal is internationaal bezig aan een bescheiden revival en misschien kan Through The Void daar zijn wagonnetje aanpikken.
Eén van de verrassingen van de avond was hardrockband Cardinal. Ook dit is een relatief jonge band, die pas vorig jaar zijn eerste EP uitbracht. Zanger Lucca maakte in Kruisem veel indruk. Cardinal durfde het aan om een lange powerballad te brengen en daarin hoorden we hem loepzuiver zingen over een passionele gitaarlijn van Anton. Dubbele punten: behalve voor lef ook nog omdat de uitvoering perfect was. Ze brengen hun hardrock met passie en overtuiging, maar niet iedereen in de band staat met evenveel allure te spelen. Net als op hun EP werden we live gecharmeerd door Nightflyer en NDA. Deze band kon reeds een reeks mooie supports spelen, ook al in het buitenland, en werd zopas nog opgeroepen als invallende band op WildFest, toch één van de grotere festivals in de Benelux inzake glam en sleaze. Er zit nog groeipotentieel in Cardinal dan we in de korte set in Kruisem te zien en te horen kregen. Elk van de bandleden heeft nog groeimarge, maar de basis is er zeker. Dat ze dit jaar niet voor België naar Wacken mogen, is waarschijnlijk enkel te danken aan het vooroordeel bij een aantal juryleden dat hardrock niet het genre is waar ze in Wacken op zitten te wachten.
Objector was met Hope Erodes één van de ‘oudere’ bands in deze finale. De band timmert al 15 jaar aan de weg met al enkele mooie hoogtepunten. Objector speelde bijvoorbeeld al supports voor onder meer Testament, Toxik, Evil Invaders en After All. De selectie voor deze Wacken Battle gaf de band een nieuwe adem, al hing hun deelname aan een zijden draadje toen enkele weken geleden hun drummer opstapte en ze nog snel een nieuwe drummer moesten inwerken. Dat werd Ricardo die net als zijn ex-bandmaat Kenny van Secondhand Saints in Cathubodua zat toen die de finale net niet wonnen in 2019. Hij mag al meteen mee in het busje naar Wacken, maar hij had het met net zo veel plezier aan Kenny gegund.
Objector was net als Hope Erodes één van de weinige bands die avond die doorheeft dat metal uiteindelijk ook maar entertainment is en dat je als gitarist beter niet constant naar je snaren en vingerzetting zit te kijken, maar wel naar het publiek. Van bij setopener Life Denied zat de sfeer tussen band en publiek goed en dat duurde tot de laatste noten van Vengeance (Will Be Mine). Van deze acht finalisten was Objector bij de puntentelling afgetekend de band bij uitstek die België mag vertegenwoordigen in Duitsland. Een mooie winnaar.