Cathubodua - Interbellum

Een interbellum is een periode van relatieve rust tussen twee conflicten in. Nochtans is er op het album met dezelfde titel van Cathubodua van rust maar weinig sprake. Op een enkele ‘zachte’ intro’s na vind je op Interbellum vooral spanning, agressie, kracht, snelheid en razernij. Dit album raast en buldert als een storm. Het is veruit het hardste album dat deze band reeds voorstelde. 

De line-up van Cathubodua is bijna helemaal vertimmerd sinds de vorige release, met op dit moment onder meer twee Nederlanders in deze Belgische band. Toch klinkt het geluid van de band relatief vertrouwd, maar dan een kwade, boze en rauwere versie van wat we op Continuum hoorden. 

Wat ook opvalt: het geluid zit heel volgepropt. Misschien is dat er in de zoektocht naar de bombastische sound zo ingeslopen, maar het lijkt erop dat elke muzikant hard gevochten heeft voor elke seconde of minuut in het groepsgeluid. De producer en mixer hebben er waarschijnlijk een vette kluif aan gehad om elk instrument netjes zijn moment de gloire te geven. De strijkers-, blazers-, piano- en koor-arrangementen zijn heel degelijk, maar misschien ook een beetje klassiek voor het symfonische genre. 

Ook leuk is de terugkeer van Mathijs Ignoul van onder meer High Inquisitor Woe en Fleshcarved als gast op Interbellum. Die deed reeds mee op het allereerste album van Cathubodua (Opus Dawn) op zang en die mag nu met zijn akoestische gitaar schitteren op drie nummers. 

Thematisch is dit album een verzameling spannende of intrigerende hoofdstukken uit het leven van een oorlogsgodin, zowel van haar op- als haar ondergang. We leren hoe ze moet omgaan met hoge verwachtingen, kracht, dromen, verloren liefde en een ongeneesbaar schuldgevoel. Enkel de epische gevechten die je toch verwacht bij een oorlogsgodin blijven misschien wat onderbelicht, maar op zich zit er wel een leuke rode draad doorheen dit album. En het is leuk dat het thema opnieuw aansluit op de bandnaam. De band heeft zichzelf vernoemd naar een Gallische oorlogsgodin.

 De iets aangepaste muzikale koers doet Cathubodua goed. Er zit meer onderscheidend vermogen in dit album, ten opzichte dan van de heel lange lijst van female fronted symphonic metal bands. Het rauwere, snellere en agressievere hebben zangeres Sara en violist Arvid ook wel wat getriggerd om next level te gaan. Enkel in het net iets te brave The Mirror krijgen zij vrij baan van de band om hun talenten breeduit aan te bieden. 

Het is moeilijk om bij de slechts zes nummers één of meer favorieten aan te duiden. Elk nummer heeft een eigen identiteit en eigen kwaliteiten. Inzake compositie en techniciteit ligt de lat altijd hoog. Mijn louter persoonlijke voorkeur gaat naar de gecontroleerde razernij van Will Unbroken en naar Foretelling, de eerste single. Met de zes nummers samen haalt dit album slechts nipt de grens van het half uur. Dat is dan ook de belangrijkste opmerking voor dit album, dat het net iets te kort is. Misschien had een epische, hartstochtelijke ballad met flink wat gitaarsolo's als tegengewicht voor al dat geweld en agressie dit album nog meer glans en glorie kunnen geven. Dat dit de enige opmerking is over Interbellum, is op zich al een compliment.