Interview Alex Agnew (Diablo Blvd)

Na 3 jaar laten de Belgische metalgrootheden van Diablo Blvd opnieuw een album los op de wereld: Zero Hour (lees hier onze review). Ditmaal met een nieuwe stijl en een nieuw platenlabel (Nuclear Blast). Ter gelegenheid van deze release spraken we met frontman Alex Agnew.


De reden van dit interview is natuurlijk de aankomende release van jullie nieuwste album, Zero Hour. Jullie hebben hierop duidelijk een nieuwe stijl in vergelijking met de vorige albums, met veel 80s-invloeden. Hoe is die evolutie er juist gekomen?

 Dat is eigenlijk gekomen door een gesprek dat ik had met iemand op een personeelsfeest van Nuclear Blast –da’s keigrappig-. Wij waren daar uitgenodigd om wat te komen hangen en de drank vloeide rijkelijk, en hoe zatter dat ge wordt, hoe eerlijker dat ge tegen elkaar zijt. En er was zo een gast van daar die zei: “Wat ik zo cool vond aan Follow the deadlights, en dan vooral aan het nummer, was de mix van eighties – new wave met rock en metal.” En toen hij dat zei, viel er precies een puzzelstuk op zijn plaats bij mij. We hebben altijd wel elementen daarvan gehad, maar dat was heel miniem en in sommige nummers meer dan in andere. Maar toen had ik echt het gevoel van “dit is echt wat ons onderscheidt van een hele grote hoop andere bands”.

 Dat is door het feit dat mijn verleden dat er mee in duwt en trekt, door opgegroeid te zijn met een hele hoop eighties – new wave. En ook door heel de tijdsgeest waarin we ons nu bevinden, leek ons dat gewoon ineens perfect. Dat viel gewoon allemaal op zijn plaats. En ik had heel hard het gevoel dat dat ook is waar we muzikaal naar toe moesten. Hetzelfde met de lyrics: die zijn tezamen geschreven met mijn comedyshow van toen, Unfinished Business, en ik heb heel de thematiek van de show laten overlopen in mijn lyrics. Waar wij op elke plaat wel een maatschappijkritisch nummer hadden, op de vorige plaat was dat bijvoorbeeld Rise Like Lions, is dat nu ineens heel de plaat. Heel de plaat was eigenlijk een statement: zowel muzikaal als qua lyrics, als qua artwork… als qua alles.

 (...) We hadden dan ook afscheid genomen van onze leadgitarist (Dave Hubrechts, red.), die er al bij was van in het begin. Dat was ook geen leuk afscheid, dat is allemaal niet tof verlopen. We zaten allemaal ook in een donkere periode van ons leven, raar maar waar. En dan moet ge ineens een nieuwe plaat maken, en op een of ander manier leek ons de tijd rijp om te zeggen: Ok, we hebben nu 3 platen gehad, nu gaan we Diablo Blvd 2.0 zijn. (...) De dingen die ge cool vond om te doen, doet ge veel meer, en de dingen waar we eigenlijk geen zin meer in hadden, doet ge niet meer. Als ge de nieuwe plaat hoort, hoort ge nog altijd wel elementen van ons, maar dat heeft wel een heel nieuw sauske gekregen. We hebben dat ook gedaan met onze artwork, we hebben dat gedaan met ons lettertype… met alles. Ge zijt ook wat volwassener geworden op een bepaald moment, we voelden dat we klaar waren voor een volgende stap. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat we met onze vorige plaat een wereldwijde release hadden, waardoor ge niet meer de grote vis in de kleine plas zijt, maar dat ge u gaat meten met heel de wereld. We kregen ook al in reviews van vorige platen te horen dat we moeilijk te vergelijken waren met andere bands omwille van onze uiteenlopende invloeden, maar om u te onderscheiden van de grote hoop moet het toch nóg beter zijn. De lyrics moeten beter zijn, de sound moet beter zijn, nog unieker, het moet meer en meer iets zijn waardoor het met niets anders te vergelijken valt. Dat krijgen we nu ook te horen in de reviews van onze nieuwe plaat, die allemaal achterlijk goed zijn: het is echt een unieke sound, het is niet iets wat de rest al doet. Dat was ook hetgene waar we echt vollenbak voor aan het gaan waren.

Wij maken ook geen deel uit van een scene: wij zitten niet in de thrashmetal-scene, of de blackmetal-scene, of de hardcore-scene… Wij vallen altijd overal een beetje uit de boot door onze stijl. En in plaats van daar iets aan te willen doen, hebben we dat gewoon nog maar eens maal 10 versterkt. Zodat ge kunt zeggen van: “nu gaan we écht nergens meer bijpassen” (lacht), waardoor ge iets wordt op uzelf. Wij hebben altijd ons eigen wereldje willen creëren, wij hebben ook ons eigen festival (Diablofest, red.), wij hebben altijd dingen willen doen op onze eigen manier. Dat is iets wat wel belangrijk blijft bij ons.

Kwam die evolutie ook vanuit alle bandleden?

 Ja, absoluut, ik denk dat die evolutie ook nodig was. Onze vorige platen hebben we gemaakt omdat we ze wilden maken, deze plaat hebben we gemaakt omdat we ze moesten maken. Dat was een andere drijfveer. Het was ofwel dit, ofwel stoppen. Het is de eerste plaats sinds den Dave (Hubrechts, red.) vertrokken is, en de Jan (Rammeloo, red.), onze nieuwe bassist, die vroeger bij Bliksem speelde, is er pas bij gekomen sinds de plaat al opgenomen was. Wij hebben die plaat eigenlijk met 4 man gemaakt. Maar we zijn nooit meer een band geweest dan bij deze plaat. We zaten allemaal samen, en er kon over alles gediscussieerd worden, en het belangrijke eraan was dat we dat met allemaal deden. Hetgeen we vooral zeiden was: er gaat niet achteraf gezeken worden. Hetgeen uiteindelijk op de plaat komt moet iets zijn waar we allemaal even hard achter staan.

Zoals u zelf ook al zei is de plaat echt een statement, er zitten ook duidelijke politieke boodschappen in, heb je daardoor geen angst om sommige fans af te schrikken? 

Weet ge, dat kan natuurlijk. Dat weet ge nooit, maar ge maakt dingen omdat ge ze moet maken, of omdat ge ze wilt maken, en dan kunt ge daar niet altijd rekening mee houden. Het kan wel zijn dat er nu mensen zijn die gaan zeggen “oh, nu vind ik het niet meer zo leuk”, maar dat is dan jammer. Ge kunt altijd blijven herhalen wat ge ervoor gedaan hebt, maar dan wordt ge steeds meer een slappere versie van uzelf. Dan wordt ge een afkooksel van wat ge vroeger waart. Ik geloof ook dat ge moet blijven innoveren, dat ge dingen moet blijven doen waardoor ge relevant blijft. Vooral voor uzelf. Dat is gewoon een evolutie, dat is hoe het eruit kwam. Ik had niet het gevoel dat ik nog kon schrijven over angels & demons, of over metaforen en dit en dat, ik had het daar allemaal wat mee gehad. Het is ook de eerste keer in de geschiedenis van de band dat de teksten zichzelf schreven. Ik zat met bladzijden vol tekst, waar vroeger tekst altijd het laatste was wat er van kwam. Ik schreef eerst de zangmelodieën, en dan begon ik woorden te zoeken. Terwijl het op deze plaat omgekeerd was: de woorden waren er al. (...) Het was een andere aanpak dan bij onze vorige platen.

Heb je qua thematiek inspiratie gehaald uit andere politieke albums, of waar heb je vooral inspiratie opgedaan?

Niet noodzakelijk, meer uit boeken die ik gelezen had, uit dingen waar ik mee bezig was, en ook uit mijn eigen comedyshow. Ook uit dingen die gebeurd zijn. De tekst van het nummer Animal is geschreven na de aanslagen in Brussel. Wat mij daar vooral aan opviel was niet alleen dat ik nogal boos was op de terroristen, maar het was niet zozeer dat wat ik erg vond: terroristen zijn terroristen, die doen wat ze doen, het zouden geen terroristen zijn als ze geen vreselijke dingen zouden doen. Hetgeen ik vooral erg vond was mijn eigen reactie erop, en de reacties van mensen rondom mij: een primitieve, dierlijke, kwade reactie, waardoor ge voelt dat wanneer ge dat in uzelf laat overheersen, ge elkaar gaat beginnen afmaken. Dan komt ge in een cirkel terecht waar ge nooit uitgeraakt. Ik zag mensen beestachtige dingen doen, die het beestachtige in andere mensen naar boven haalde. Ook bij mensen die van nature uit niet zo extreem zijn. Hetgeen mij opviel is dat wij allemaal primaten zijn, dat we niet zo ver verwijderd zijn van de chimpansee. Ze zeggen dat we maar 2 chromosomen verschillen, en dat is het dan ook maar. Aan zo’n dingen merkt ge dat. Wij hebben een heel dun laagske beschaving dat er heel snel afgekrabd wordt wanneer iemand de moeite doet om er eens aan te pulken. Dat was iets dat mij heel hard opviel, en daar heb ik die tekst over geschreven.

Ik ben ook gefascineerd door evolutie, en door wie wij zijn als homo sapiens. Wat ons onderscheidde van alle andere primaten die het niet hebben gehaald, waardoor wij de enige dominante, menselijke levensvorm zijn (...), is het feit dat wij ons dingen kunnen inbeelden die niet bestaan. Wij maakten een beeld van een man met het hoofd van een vogel, en we noemden dat dan een god. Zo konden wij massa’s mensen verenigen onder één doel. Omdat andere menssoorten die verbeeldingskracht niet hadden, konden die maximum groeien tot groepen van ongeveer 150, vooraleer de groep uit elkaar viel omdat de alfamannetjes ruzie maakten en de groep opsplitsten. Maar doordat wij ons konden verenigen onder verzonnen dingen, zoals God, konden wij imperiums bouwen, konden wij miljoenen mensen scharen achter eenzelfde doel. En ik snap wel waarom dat gebeurd is, maar ik vind dat dat zijn doel nu voorbij geschoten is. Religion has served its purpose. Het heeft gedaan wat het moest doen, maar ’t is op nu. Het is geen oplossing meer, maar een probleem. Godsdiensten zijn de evolutie van het menselijk denken aan het tegenhouden. (...) Het is niet meer nodig, dus ik ben aan het hopen op een evolutie binnen de mensheid zelf: wordt het geen tijd dat we zelf ook maar een oudmodisch model zijn? Dat er een nieuw model van mens opstaat dat juist een beetje slimmer is, die zeggen “ja sorry jongens, ge hebt dat hier goed gedaan, maar ge moogt gaan vertrekken, wij pakken het wel over. Want klaarblijkelijk zijn jullie nog net iets te primaat om de volgende stap te zetten in de evolutie, dat kunnen jullie niet. Ge weet wel beter, ge weet dat ge beter zou moeten kunnen dan hetgeen wat ge doet, maar ge zijt toch nog teveel… aap. Ge hebt nog teveel de neiging om met een knots op iets te slagen dat ge niet vertrouwt. Dat een beetje anders is dan dat ge zelf zijt, dat een beetje anders denkt, daar zijt ge geen fan van.” Dus misschien wordt het dan toch tijd dat er een nieuw soort primaat opstaat die misschien nét iets minder primaat is, die dichter bij dat wezen komt dat de goddelijkheid in ons benadert. (...)We hebben iets nodig dat meer probleemoplossend denkt dan enkel probleembevorderend. Wat we nu nogal graag doen: van alles nog meer een probleem maken dan dat het al was. Of zelfs problemen creëren waar er vroeger geen waren. Ook door het feit dat we niet houden van evolutie.

 (...) Het is ook heel moeilijk om de ideeën waar ge mee opgroeit los te laten, om te zeggen: misschien is alles wat ik altijd geloofde, niet echt juist. Misschien moeten we wel iets helemaal anders gaan doen. Maar echt radicaal anders. Als ge ziet dat nu bijvoorbeeld heel dat genderdebat op gang komt, en dat er geopperd wordt dat “man & vrouw” alleen iets is van een opvoeding, dat de typische mannelijke en vrouwelijke dingen enkel dingen zijn die we elkaar aanleren, en dat dat niet noodzakelijk zo is. Ge hebt die biologische verschillen tussen een man en een vrouw, maar misschien zijn dat de enige verschillen die er zijn. Dat is een heel geflipt idee als ge daar écht over begint na te denken. Ge hebt heel hard de neiging om te zeggen “Dat is belachelijk, met wat voor een nonsens komen ze nu weer af”, maar tegelijkertijd is dat omdat dat een uitdaging is voor alle ideeën waarmee gij zijt opgegroeid. Wij zijn over het algemeen niet zo’n fan van ideeën die al onze opvattingen uitdagen, als mens. Dat vinden wij niet zo tof. Wij hebben liever dat onze ideeën blijven zoals ze waren, zodat we orde hebben in die zogenaamde chaos. Zodat we onszelf kunnen wijsmaken dat we een vorm van controle hebben over dit bestaan. Terwijl we dat eigenlijk niet hebben, elke vorm van controle is een illusie. Dat kan op elk moment eindigen. Er zijn geen zekerheden in het leven, en dat is iets wat wij liever niet onder ogen komen. Ge weet dat ge gaat doodgaan, maar dat is heel moeilijk om mee om te gaan, dus gaan we maar een hiernamaals verzinnen zodat we zeker zijn dat het niet gedaan is. Dat dit leven niet zinloos is. Terwijl ik denk: de zin van dit leven is de zin die ge er zelf aan geeft. Ik denk niet dat er veel meer is dan dit. En misschien heb ik ongelijk, dat weet ik niet: ik ben nooit dood geweest, dus ik kan het niet gaan uitleggen. En als ik het al wel ben geweest, en ik ben gereïncarneerd, dan herinner ik mij er ook geen hol meer van, dus dan maakt het al helemaal niet uit. It doesn’t really matter. Als ik hiervoor al 10 keer geleefd hebt, maar mij er niks meer van herinner, dan doet het mij er ook niet toe. Dan is het even goed als wanneer ge gewoon doodgaat en er nooit zijt geweest. Daar zit het een klein beetje bij mij, thematisch gezien op de plaat. Tijd voor evolutie. Revolutie hebben we zogezegd al 100 keer gehad, maar dat maakt niet echt veel uit. Dus ik denk dat we nu moeten gaan evolueren. Ik denk dat dat belangrijker is.

 

Dan voor de laatste vraag: u bent natuurlijk ook bekend als comedian, hoe bevalt de afwisseling tussen Diablo Blvd enerzijds en comedy anderzijds?

Ik vind het momenteel leuk zodat het is, aangezien dat de twee grote passies zijn in mijn leven. Ik kan dat ook blijven doen. Ik merk ook wel dat het een meer in het ander overvloeit dan vroeger, zeker qua lyrics en qua thema’s. Maar dat maakt het ook allemaal gemakkelijker. Ik weet ook wat mijn meningen zijn en waar ik voor sta. Als ge nu vragen stelt over mijn lyrics, heb ik er ook een uitleg voor. Ik moet niet meer denken “ah, ik zal nog maar weer eens wat metaforen gaan verzinnen om iets tof te zeggen”, ik zeg nu gewoon wat ik denk, wat het veel gemakkelijker maakt voor mij. Ik heb het mijzelf vroeger veel moeilijker gemaakt dan dat eigenlijk nodig was. Ge kunt zeggen dat we als band maatschappijkritischer geworden zijn, dat is zeker een feit, maar als persoon ben ik dat altijd al geweest. Als ge naar mijn comedyshows keek, verschiet ge niet van wat ik allemaal zeg in mijn lyrics nu. Ge kunt eerder zeggen “allee, het heeft nog lang geduurd” (lacht). Het is leuk om te combineren, maar ik houd het wel nog graag op bepaalde vlakken gescheiden van elkaar. Ik zal ook nooit een komisch nummer maken. Mijn comedy ontstaat ook niet vanuit dat soort dingen: als ik comedy maak ontstaat dat vanuit een kwaadheid, een frustratie, en niet omdat ik een goede grap weet. Ik ben niet iemand die zegt “Ik heb 10 moppen, ik ga daar eens een show uit puren.” Bij mij is dat net andersom: ik ga op een podium staan en begin wat te zagen tegen de mensen, en naarmate er meer try-outs volgen, komen er in dat gezaag meer grappen. Daardoor wordt het een grappige show over serieuze onderwerpen. Het makkelijke aan een tekst schrijven voor een band is dat ik geen moeite moet doen om het grappig te maken. Ik kan gewoon zeggen “dit is wat ik erover te zeggen heb, punt.” Ik moet geen grap verzinnen om het verteerbaarder te maken voor een publiek dat komt om zich te amuseren.

Ik doe het ene zeker niet liever van het andere, het zijn allebei grote onderdelen van mijn persoonlijkheid, van wie ik ben. Het ene is net hetzelfde als het andere voor mij. Ze vertrekken alle twee vanuit hetzelfde idee. Mijn comedy is ook altijd één grote, gigantische middelvinger geweest. Ik ben geboren met een middenvinger. Marilyn Manson heeft dat ooit goed gezegd: ‘I wasn’t born with enough middle fingers. I don’t need to choose a side.” Dat is ook iets wat ik tot de dag van vandaag geloof. Ik kies niet uw kant, maar ook niet iemand anders zijn kant. Heb allemaal maar door dat we gewoon een bende primitieve apen zijn die hun best doen met het beetje verstand dat ze hebben. Maar we zijn er niet slimmer op aan het worden. Op bepaalde vlakken wel natuurlijk: de mensheid heeft waanzinnige dingen bereikt op het vlak van technologie, maar als ge dan bekijkt hoe we met die technologie omgaan… Dan wordt het misschien toch tijd dat er een slimmere versie aankomt (lacht). Om de fakkel over te nemen. We had our run.