Diablo Blvd - Zero Hour

Diablo Blvd staat al lang niet meer voor “het bandje van Alex Agnew”. De voorbije jaren bewezen ze zowel op hun albums als live dat ze tot de grootste Belgische metalbands gerekend mogen worden. Hun kenmerkende sound werd graag gehoord op de festivalweide én in de huiskamer. Na een pauze van 3 jaar bombarderen ze ons met een nieuwe plaat: Zero Hour. Ze lieten zelf al uitgebreid merken dat ze duidelijk een andere stijl hebben: nieuw logo, nieuw artwork, nieuwe bezetting… maar zeker ook een nieuwe sound. Geïnspireerd door muziek uit hun jeugdjaren brengen ze een welgemeende fuck you tegen de maatschappij en al haar mankementen.

De plaat breekt meteen open met het harde Animal. Duidelijk geschreven met een afgunst tegen de mens en het dierlijke gedrag dat die kan vertonen, gedreven door haat. Met deze opener laten ze meteen weten waaraan we ons kunnen verwachten: het wordt geen vrolijk album. Je merkt ook meteen dat Alex Agnews schrijfkunsten er duidelijk op vooruit zijn gegaan: de teksten gaan over reële, maatschappelijke problemen, zijn goed verwoord, onderbouwd door de muziek en to the point. Volgende nummer is het fenomenale Sing from the Gallows, dat zeer duidelijk de stempel van het ‘nieuwe’ Diablo Blvd draagt. Hun kenmerkende sound, gecombineerd met eightiesinvloeden en de teksten van Alex, zorgt voor een beklemmend, maar indrukwekkend nummer. Hierop voel je echt dat de band volwassener is geworden: deze stijl past hen duidelijk zeer goed, ze vullen elkaar goed aan, en maken een goed nummer op alle vlakken. Zeker één van de hoogtepunten van de plaat. Volgend hoogtepunt is God in the machine, waarop ze opnieuw alle dingen die ze op deze plaat goed doen, heel mooi samenbrengen. Hun nieuwe sound, alle partijen die samenkomen, de lyrics… Op nummers als dit merk je dat ze duidelijk weten waar ze naartoe willen met hun band. Het kwalitatief overgewicht van het album zit duidelijk in de eerste helft: hierna zwakt het wat af, voelt het net iets minder aanstekelijk, minder hoogstaand aan. De nummers dragen nog wel steeds hun nieuwe sound naar buiten, maar zijn net dat tikkeltje minder memorabel. Met 00:00 wagen ze zich aan een instrumentaal nummer, dat uitstekend in het album past. Afsluiter Summer Has Gone is een minder intens, maar daarom niet minder goed nummer, dat nog eens perfect laat horen waarom we fan zijn van hun nieuwe stijl.

Zero Hour is het album dat de band nodig had: vernieuwend, met een sound die hen duidelijk als gegoten zit. Het beste werk zit jammer genoeg wel veelal vooraan in het album, waardoor het tweede deel wat slapper aanvoelt. Ook voelt hun nieuwe sound daar niet zo vernieuwend op als in de andere nummers. Maar het blijft een geweldig album, met veel sterke nummers die ik graag in de zaal of op de weide zal horen weerklinken. De make-over van Diablo Blvd is een succes, en dat bewijzen ze met Zero Hour.