Samenvatting
Recensie door KurtHCM op 01/05/2024- Uitgebracht door Necktwister
- Metalfans score85
Eternal Breath bewijst met Road To Insanity dat er in dit kleine België kwaliteit rondloopt en doet dat met eigen inspanningen om dat te bewijzen. Ze spelen in 2024 voor de tweede keer op Alcatraz en als diezelfde drive in deze groep blijft, ben ik ervan overtuigd dat ze in de toekomst ook beloond zullen worden op andere festivals.
Pluspunten
- Prima productie
- Een niet voor de hand liggende maar geslaagde mix van twee verschillende heavy metal stijlen
- Mooie front cover van het album
Minpunten
- Living in the Shadow kan voor sommige luisteraars op het verkeerde moment komen
Voor Eternal Breath zal er wel een vorm van opluchting geweest zijn wanneer ze in april 2024 hun derde album Road To Insanity op de metalwereld konden loslaten. Het album was gepland om al in 2022 te verschijnen maar die verdomde Corona pandemie gooide ook voor Eternal Breath roet in het eten. Dus de opvolger van zowel The Joker (2016) als World Of Chaos (2019) is nu eindelijk een feit. Niet alleen voor de band zelf, maar na 5 jaar zeker ook voor de fans. Het album werd uitgebracht bij Necktwister Records en opgenomen onder begeleiding van Bob Briessinck in de Breeze Inc Studio.
Eternal Breath bestaat uit Andy Polfliet (vocals), Robin Vancayseele (gitaar), Jen Verstraete (gitaar), Patrick Everaert (basgitaar) en Kenny Geerts (drums). De volgorde van dit vijftal is louter toevallig behalve dan de naam van de zanger die toch wel de medeoprichter van de band is. Dit met een hoog frontman gehalte en de inbreng van eigen teksten en ideeën. Hij kan rekenen op een goeie muziekgroep achter zich zodat Eternal Breath één geheel vormt.
De band neemt zelf de namen van Judas Pries en Exodus in de mond op hun website en Spotify en ik begrijp de link wel. Het vocale neigt naar Rob Halford en het muzikale naar de thrash gerichte metal uit de jaren ’80 en ‘90. Ik zou gerust ook namen als Armored Saint en Testament als vergelijkingen, en mix daartussen, willen gebruiken. Ik denk dat de bandleden zelfs fans zouden kunnen zijn van het wat snellere Gama Bomb.
Terug naar het album. De opener, Wargames, welke voor de fans geen onbekend nummer meer is, zet meteen de trend waar het hedendaagse Eternal Breath en dit album voor staat. Krachtige riffs met dito gitaarsolo’s en een stem waarvan je meteen weet dat die op de rest van het album niet altijd dezelfde zal zijn. Hierna komen we meteen bij de twee singles van Road To Insanity namelijk Unwanted Son en Master Of Deception. Ook Virus of Death zou op een mooi presenteerplaatje passen. Knap werk om het album met vier nummers te beginnen met dezelfde heavy en thrash metal sound zonder eentonig te zijn of in herhaling te vallen.
Vervolgens wordt met Living in the Shadow, met Monica Janssen van de Nederlandse band X-Tinxion, even de handrem opgetrokken. Rust voor diegene die er even nood aan hebben. Of skip om daarna terug met Insanity (met een basgitaar-intro die wat mij betreft gerust wat langer mocht) en Phantom Brain erop los te knallen met een band die hoorbaar goed op mekaar is afgestemd.
Met nog drie nummer te gaan van deze 10-delige Road To Insanity maken we voor het eerst kennis met Sean Peck op het album. De zanger is bekend van de Amerikaanse band Cage (waar Eternal Breath met op tournee geweest is) en ook in Denner / Shermann zat. Hij sprak de intro in van Back on Track dat een hoog meezing-gehalte heeft en dus ook zal gesmaakt worden tijdens de live optredens. Met God Has Called Your Name en The Edge of the World (ook met Sean Peck) kwam ik eerder zachter hoofdschuddend naar het einde van het album. Uit deze laatste nummers blijkt dat de band in staat is om uit een iets andere hoek te komen en geen nummers op een album zet die zijn uitgemolken. Integendeel dus en proficiat hiervoor!