Alestorm – Seventh Rum of a Seventh Rum

Netjes twee jaar na het laatste album klopt Alestorm op de patrijspoort om je kennis te laten maken met album nummer zeven: Seventh Rum of a Seventh Rum. Over Curse of the Crystal Coconut was ik niet bijzonder positief. Ik geef dus grif toe dat ik hard twijfelde toen onze hoofdredacteur deze release aankondigde… Maar iemand moet de gevonden fles rum proeven, nietwaar?

Seventh Rum of a Seventh Rum opent met Magellan’s Expedition. Dit nummer start als een typisch Alestorm-nummer, maar op het einde ervan komen plots invloeden van Gloryhammer om de hoek kijken en dat is toch vreemd. Epische achtergrondkoren komen wat onverstaanbare Latijnse teksten aframmelen en het lijkt wel of Christopher Bowes de tapes van zijn bands heeft gewisseld. Dit gezapige nummer gaat er uiteindelijk wel in als zoete koek en is een goede albumstarter. De volgende kraker is The Battle of Cape Fear River en ook dit nummer is een Alestorm-nummer volgens het boekje. Beetje screams, veel folk-elementen en een refrein dat je al mee kunt brullen met de eerste luisterbeurt voordat het lied ten einde is. Ship ahoy!

Cannonball start met een 8-bit riedeltje, maar dient uiteindelijk om zoveel mogelijk scheldwoorden in een nummer te proppen en zo catchy mogelijk te zijn. "YO HO! Stick a cannonball up your cunt! YO HO! Put your dick in a blender!" Is het je opgevallen dat in de laatste video’s van Alestorm altijd de lyrics mee te lezen zijn? Alestorm wil graag dat je met hen meezingt. Ik moet tandenknarsend toegeven dat ze dat eigenlijk zeer goed doen. Giet wat bier in die pens van je en je zingt voor je het weet sowieso volop mee. YO HO! Alestorm schrijft nummers die ze live willen brengen en die het publiek kunnen opzwepen. Hoe ridicuul de tekst ook is; het doel van deze muziek is partymuziek te zijn en met deze songs slagen deze Britten daarin met vlag en wimpel.

Elk jaar heb ik wel een guilty pleasure. In 2020 was dat Hypa Hypa, vorig jaar was dat They Don't Care About Us (de Beast in Black-versie weliswaar), dit jaar zal het waarschijnlijk P.A.R.T.Y. van Alestorm zijn. Dit nummer is corny as f*ck, maar wel catchy en behoorlijk fout. Alestorm stampt hiermee hard tegen het (houten) scheenbeen en ik kan dat ten zeerste appreciëren. Dit nummer moest blijkbaar goedgemaakt worden met extra agressie op Under Blackened Banners, dat opnieuw wat screams kent en vrij stevige elektrosynths. Magyarország is het eerste nummer op deze schijf dat me niet echt ligt. Het nummer is een ode aan Hongarije en het refrein wordt zelfs in het Hongaars gezongen. Leuk als je Hongaars kent, als je geen Hongaars kent, vervalt dit lied gewoon tot een dertien in een dozijn Alestorm-nummer.

Het titelnummer kent leuke trompetten en is opnieuw een redelijk degelijk nummer, volledig volgens het herkauwde Alestorm-recept. Het recept dat ze nu al zeven albums uitwringen. Bite the Hook Hand That Feeds komt en brengt ook geen verrassing met zich mee. De keys en de gitaren gaan hand in hand en dit leidt wel tot een leuk en snel folkdeuntje. Het refrein is opnieuw catchy, maar een samenraapsel van woorden die Alestorm in zowat elk nummer gebruikt. Return to Tortuga is het vervolg op de gelijknamige song van het vorige album. Van Tortuga ben ik absoluut geen fan, maar dit nummer valt wel veel beter te pruimen! Uiteraard mocht Captain Yarrface op dit nummer niet ontbreken. Gelukkig rapt hij niet in het nummer, wat de muziek toch ten goede komt. Come to Brazil is een opvuller van formaat. De overbodigheid van dit nummer valt niet in woorden uit te schrijven. Het refrein is afschuwelijk, en lijkt alleen maar geschreven te zijn voor de hun fans van het desbetreffende land. Gaan ze elk land in Zuid-Amerika een eigen song geven? De next-knop wordt steevast ingedrukt. Maar daar word ik niet vrolijker van, want Wooden Leg (Part III) mag het album afsluiten. Ik ben geen fan van part I en part II, al moet ik wel toegeven dat part III iets beter is. Toch word ik geen fan van deze trilogie…

Seventh Rum of a Seventh Rum is zonder enige twijfel een beter album dan het abominabele Curse of the Crystal Coconut. Toch slaagt Alestorm er niet in om een album te schrijven zonder fillers. Op dit album zijn er maar drie echte opvullertjes te vinden, toch is dat nog steeds bijzonder veel. De acht overige nummers variëren van oké naar erg goed. Alestorm is en blijft een band die live beter uit de verf komt dan op hun albums, met dit album zullen ze weer enkele leuke toevoegingen voor hun setlist hebben. Koop je slechts af en toe eens een Alestorm-album, dan kan dit album wel in aanmerking komen. Fans van de band zullen zelfs de gruwelijke fillers heerlijke meezingers vinden en de haters… die knarsen hun tanden tot bloederige stompjes.

Seventh Rum of a Seventh Rum kende een release op 24 juni 2022 via Napalm Records.