Alestorm – Curse of the Crystal Coconut

Alestorm brengt in 2020 zijn zesde album aan de man. Deze Schotse piraten worden door de ene metalfan gehaat en verguisd, de andere metalfan zal ze de hemel in prijzen. Persoonlijk zweef ik netjes tussen deze twee uitersten in. Christopher Bowes & co weten live altijd wel een feestje te brengen. In mijn ogen is dat dan ook de kracht van Alestorm. Op een festival kan je met een hoorn gerstenat de extreme metalgenres wat uit je oren wassen door de luchtige partymetal van deze heren. Ik zal me in deze recensie dan ook niet te hard toespitsen op de vindingrijkheid en genialiteit van de songs, maar eerder op het feit of uw trouwe recensent met een maag vol bier deze songs live mee zou willen brullen.

Curse of the Crystal Coconut wordt opengetrapt door Treasure Chest Party Quest. Dit eerste nummer is een eerbetoon aan de partymetal die Alestorm brengt “We're only here to have fun, get drunk and make loads of money”. Dit is een niet mis te verstane boodschap… Ook het daaropvolgende Fannybaws is van het zelfde partylaken een piratenbroek. Beide nummers zullen het tijdens de toekomstige optredens ongetwijfeld zeer goed doen. De toon wordt ietsje anders aangeslagen op Chomp Chomp. Het nummer krijgt op het einde iets meer panache dankzij de gastbijdrage van Vreth (Finntroll). Alestorm weeft regelmatig wel wat extreme vocalen doorheen zijn muziek en dit gegeven weet ik wel te waarderen.

Een echte bocht neemt de band op Tortuga. Op dit atypische nummer krijgen de heren versterking van de rappende Captain Yarrface van Rumahoy. Het is een bewijs dat Alestorm ook tegen je schenen durft te pissen en de bekende middelste vinger durft uit te steken en hem diep in je neus weet te proppen (om een andere lichaamsopening niet te moeten benoemen). Helaas voor mij, want ik heb een godsgloeiende hekel aan rap. Op Zombies Ate My Pirate Ship werd Patty Gurdy uitgenodigd en zijn er vrouwelijke vocalen te horen, deze dame bevalt me veel beter dan de luidruchtige Yarrface.

Call of the Waves is een nummer dat de heren reeds meerdere malen hebben geschreven. Het nummer blijft hierdoor niet hangen en is voor het repertoire van de band te saai en te verwaarloosbaar. Pirate’s Scorn kent wat meer folk-invloeden en een aanstekelijk refrein. Op het één minuut durende Shit Boat (No Fans) steekt de band even de draak met zichzelf en vliegen de scheldwoorden je rond de oren. Pirate Metal Drinking Crew is weer een ode aan het drinken en de volgende partytrack. Het nummer is echter veel te zwak om te kunnen tippen aan andere feestnummers die de band reeds heeft geschreven. De zwakke teksten kunnen niet eeuwig blijven gerecycleerd worden. Onthoud deze laatste regel, want nu gaan we over naar Wooden Leg Part 2 (The Woodening). Inderdaad, het vervolg op Wooden Leg. Dit nummer start wat trager en de band neemt de tijd om te bouwen naar een wat meer episch nummer, om daarna zijn eigen ruiten compleet in te werpen met een volledige recyclage van het eerste nummer. Alleen hebben de heren het refrein “Wooden leg, wooden leg, wooden leg. I've got a wooden leg, wooden leg” omgetoverd naar “Wooden head, wooden head, wooden head. I've got a wooden head, wooden head”. Het nummer had mooi geweest zonder deze passage. De plaat wordt door Henry Martin afgesloten. Ook dit tragere nummer is te saai en zal niet blijven hangen, althans niet op mijn platenspeler.

Zal Alestorm met Curse of the Crystal Coconut zijn setlist kunnen opleuken? Jazeker! Er is zeker wat goede partymetal te vinden. Echter, er mag ook duidelijk aangestipt worden dat er verschillende zwakke nummers niet werden geschrapt en een plaatsje op de plaat hebben gevonden. Op deze manier lijkt het wel alsof de band alleen maar plaatjes uitbrengt om op tour te kunnen gaan… (ostentatief niet door Corona geïnduceerd kuchje)

Curse of the Crystal Coconut kende een release op 29 mei via Napalm Records.