Samenvatting

Recensie door Srachex op 24/12/2020
  • Uitgebracht door Napalm Records
  • Metalfans score80

Nanowar geneert zich niet om te laten horen waar ze hun mosterd zijn gaan halen. Onder het motto ‘beter goed gekopieerd dan slecht bedacht’ etaleren de Italiaanse heren op deze heruitgave van Stairway To Valhalla een verscheidenheid aan stijlen die erg indrukwekkend zijn. Uiteraard zijn er ook verschillende nonsens intermezzo’s terug te vinden die de vaart uit het album halen, maar dit lijkt eigen te zijn aan dit soort partymetal.

Pluspunten

  • Enkele steengoede songs
  • Valhalleluja is mijn guilty pleasure van 2020
  • De verscheidenheid aan stijlen is indrukwekkend

Minpunten

  • Iets minder nonsens intermezzo’s had beter geweest

In 2019 werd het hardwerkende Nanowar of Steel door Napalm Records opgepikt. Deze Italiaanse parodieband had al vier full-lengths uitgebracht, maar Napalm koos ervoor om het vierde album Stairway To Valhalla uit 2018 heruit te brengen. Het originele album telde al 18 nummers, op de heruitgave vinden we nog eens 11 extra nummers.

De lijst van namen en stijlen die je op Nanowar kan plakken is behoorlijk lang. Laat me het in deze recensie dan gemakshalve op partymetal houden, want dat is denk ik de belangrijkste troef van deze Italiaanse band. Nanowar brengt namelijk een samenraapsel van stijlen en invloeden die zonder enige gêne gestolen worden van de grote namen uit de metalwereld. Het geniale van Nanowar zit hem in de uitstekende uitwerking van deze songs.

Met 29 nummers op de teller van dit dubbel album zal ik slechts de hoogtepunten even kort aanraken. Op Barbie, Milf Princess of the Twilight vliegen de Rhapsody of Fire-invloeden naar je hoofd. De bekende powermetalband wordt bij momenten zelfs letterlijk gekopieerd. De gastvocalen van Fabio Lione versterken natuurlijk alleen maar het Rhapsody-gevoel. The Call Of Cthulu gaat letterlijk over een telefoongesprek van H. P. Lovecraft’s Cthulu. Aan flauwe mopjes geen gebrek op deze plaat. Dit nummer kent een iets scherper randje dankzij de semi-grunts in de refreinen.

Op heavy Metal Kibbles hoor je Judas Priest-invloeden ten tijden van Painkiller en Angel of Retribution. Een plaat die vol zulke opzwepende heavymetal met high pitched vocals zou staan, gaat er bij mij altijd in als zoete koek. Uiteraard wordt een plaat vol onderbroekenhumor als deze constant onderbroken door “grappige” intermezzo’s. Als je je hieraan stoort, dan zal je je mateloos ergeren aan Stairway To Valhalla. Ik druk dan steevast op de next-knop en zal deze nonsens nummertjes in deze recensie niet bespreken.

Dankzij deze next-knop belanden we bij In The Sky, dat een ode is aan alle jaren tachtig heavymetalbands en met name Manowar. …And Then I Noticed That She Was a Gargoyle steelt een stukje van Maniac van Michael Sembello (van de film Flashdance). Op Tooth Fairy krijgen we een eurokritische songtekst te horen die plots serieuzer lijkt dan al het ander werk. Ironmonger (The Copier of the Seven Keys) is een ode aan Helloween, waarbij de gitaarsolo gestolen is van Baker Street van Gerry Rafferty. Na opnieuw een druk op de next-knop komen we aan bij Uranus. Een nummer dat zo goed op het lichaam van Michael Starr is geschreven dat de heren van Nanowar de Steel Panther-zanger uitnodigden voor de bonussong op deze plaat. Dit nummer is dus met twee verschillende versies op deze plaat te horen.

Heeft Nanowar nog invloeden die we niet opgenoemd hebben? Zeker, want op The Quest for Carrefour horen we de oude speedmetal van Blind Guardian terug. Maar een van de allerbeste songs vinden we dus op de bonusdisc en dit is Valhalleluja. Dit nummer start als een kerstnummer en eindigt als full-blown gospel. Het nummer getuigt van een enorm groot muziekmanschap en zal de boeken ingaan als mijn guilty pleasure van 2020. Om nog maar te zwijgen van de gastbijdrage van Angus McFife van Gloryhammer. Norwegian Reggaeton is een bijzonder dancenummer waar de gemiddelde metalfan een hekel aan zal hebben, tenzij er enkele liters bier richting zijn/haar maag zijn gevloeid.

De heruitgave van dit album is ideaal voor de fans die de eerste uitgave van 2018 gemist hebben. De bonusdisc zal op enkele nummers na weinig tot geen meerwaarde vormen. Alle fans van partymetal kunnen deze heruitgave zonder probleem in huis halen. Door de grote vakkundigheid waarmee Nanowar musiceert laten ze de meeste andere partymetalbands ver in hun kielzog achter. Als je van de 29 nummers op dit album alle onnozeligheid aftrekt, houd je nog voldoende goede nummers over om dit plaatje te kunnen bestempelen als: waar voor je geld. Mogen we ooit nog eens naar optredens gaan: enkele liters bier in de maag pompen en dan gaan meezingen op de nummers van Nanowar lijkt me een goed plan.

Stairway To Valhalla kende een heruitgave op 4 december 2020 via Napalm Records.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?