Iron Mask – Master Of Masters

Master Of Masters is alweer het zevende album van Iron Mask. Na het vertrek van Mark Boals gaf ik de band geen schijn van kans meer. Toch kwam er in 2016 Diabolica met de Argentijnse zanger Diego Valdez, geen slechte plaat, maar niet onmiddellijk mijn go-to Iron Mask-album. Op Master Of Masters heeft Dushan Petrossi een nieuwe zanger aangetrokken en dat is niemand minder dan Mike Slembrouck die sinds 2017 het eveneens Belgische After All mag fronten.

Dat de muziek van Iron Mask ook op dit zevende album nog steeds om de vingervlugheid van Dushan Petrossi gaat, zal voor niemand een verrassing zijn. Never Kiss the Ring mag het album aftrappen. Het nummer is door de grote snelheid aanstekelijk en een ideale opener. Drummer Ramy Ali – die sinds Black As Death deel uitmaakt van de line-up – galoppeert als het ware door het nummer en houdt het tempo verschroeiend hoog. De snaarinstrumenten en Mikes vocalen moeten dit tempo volgen. Het is gedurende deze uptempo momenten dat Iron Mask schittert en straalt.

Maar de ware parel op dit album komt pas na dit openingsnummer. Tree of the World wordt geopend door een magistrale riff die gedurende het hele nummer blijft opduiken. Dit is Dushan op zijn best. De gitaren zijn uitmuntend en de melodie zit na één luisterbeurt in je hersenpan verankerd. Het refrein in dit nummer is enorm repetitief – iets wat ik doorgaans niet graag lust – maar het blijkt hier uitstekend te werken. Wat een toppertje.

Dit niveau weten de heren niet meer te halen, maar er staan nog voldoende degelijke nummers in de tracklist van dit album. Op het volgende nummer Revolution Rise komt Oliver Hartmann (ex-At Vance) een duit in het zakje doen. Dit nummer had zo uit de Mark Boals-periode kunnen komen. Nothing Lasts Forever start muzikaal met een knipoog naar klassieke Rhapsody of Fire. Dit meer dan negen minuten durende nummer staat bol van Dushans kenmerkende riffs. Waarschijnlijk wordt dit in elke Iron Mask of Magic Kingdom review gezegd, maar deze man is gewoon subliem op de gitaar.

Het middenstuk op Master Of Masters is mijns inziens iets te gewoon om uit te blinken. Nummers zoals Wild and Lethal werden al ettelijke geschreven en brengen voor mij persoonlijk geen toegevoegde waarde. De band speelt hier even op veilig. Met een albumduur van ruimschoot een uur, had er wel een minder interessant noemer gesnoeid kunnen worden en eventueel als bonus op een speciale editie kunnen terugkomen. In dit middenstuk valt de band te veel terug op mid-tempo nummers, daar waar ik hen liever op volle snelheid hoor.

Het tempo gaat helemaal omlaag op de ballade A Mother Loved Blue. Dit nummer kom goed tot zijn recht door de mooie stem van Mike en het begeleidende gitaarspel van Dushan. Deze ballade en het instrumentale Sagittarius zijn een mooi intermezzo voor het eveneens uitmuntende titelnummer. De opbouw is goed doordacht en het nummer zing je na één luisterbeurt mee. Dat is de grote kracht van Iron Mask.

Master Of Masters kent enkele uitmuntende nummers, maar ook enkele nummers waar de band op veilig speelt. Wat niet wil zeggen dat deze nummers slecht zijn, maar als een band de lat voor zichzelf hoog legt bij het begin van het album hoop je dat ze dit niveau blijven aanhouden. Fans van Iron Mask en Magic Kingdom kunnen dit album zonder enige twijfel in huis halen. Mike Slembrouck is een grote aanwinst voor de band en persoonlijk hoop ik dat hij in Iron Mask mag blijven.

Master Of Masters kende een release op 4 december 2020 via AFM Records.