Killer Be Killed - Reluctant Hero

Het is inmiddels alweer zes jaar geleden dat Killer Be Killed hun gelijknamig debuutalbum uitbracht, al had ik eerder het gevoel dat het maar over hoogstens drie jaar of zo ging, maar de tijd staat natuurlijk niet stil. Nu is een verloop van zes jaar tussen een debuut en een tweede plaat best wel een hele poos, maar dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat het hier om een zogenaamde supergroep gaat, een band die bestaat uit leden die reeds gekend zijn van hun activiteiten bij andere bands. De bandleden van Killer Be Killed hebben dus elders nog andere verplichtingen en in dit geval zijn het zeker niet de minste. Het initiatief voor de oprichting van deze formatie werd genomen door Greg Puciato, zanger van The Dillinger Escape Plan, en Max Cavalera, zanger/gitarist bij Soulfly en Cavalera Conspiracy. De line-up werd vervolgens aangevuld met Troy Sanders, bassist en co-zanger bij Mastodon, en Ben Koller, drummer bij de Amerikaanse hardcore band Converge. Alles samen zorgt dit voor een cocktail van verscheidene metalgenres die duidelijk doordringen in de muziek van Killer Be Killed. Je zou deze groep een beetje kunnen vergelijken met en goed functionerend voetbalteam waarbij Puciato, Sanders en Koller zorgen voor de uitstekende opbouw van het spel zodat Cavalera de bal maar binnen te tikken heeft. Dat doet deze laatste dan steeds op zijn vertrouwde furieuze manier, en veelal door het inlassen van de voor hem zo typerende sloganeske oneliners. Het is een sterke, beproefde formule die dus ook logischerwijze nauwelijks gewijzigd werd voor de opnames van Reluctant Hero, het nieuwe schijfje dat op 20 november door Nuclear Blast werd uitgebracht.

Met Deconstructing Self-Destruction wordt er voortreffelijk van start gegaan. Deze song is vergelijkbaar met de twee beste tracks van het debuutalbum, namelijk Wings Of Feather And Wax en Face Down, ligt goed in het gehoor en wordt extra aangedreven door het lekker dynamische drumwerk. Op de drie volgende songs overheersen groove metal en thrash, waarbij telkens de hel losbarst van zodra Max Cavalera het van de andere twee vocalisten overneemt. Een ronduit schitterende track vind ik Filthy Vagabond, een krachtige mix van metalcore en harde rock'n'roll. Als Motörhead ooit de kans had gekregen om samen een nummer te schrijven met een echte metalcore band was men ongetwijfeld op zoiets als deze song uitgekomen. Ook het ietwat experimentele The Great Purge is erg goed en schotelt ons groove metal met een grunge-achtige ondertoon voor. Jammer genoeg lijkt het hierna of de groep het meeste van zijn kruit heeft verschoten. De overige vier songs zijn nog steeds meer dan behoorlijk maar blijven toch wat steken onder het gemiddelde niveau van dit plaatje. Met de titeltrack Reluctant Hero, met zes minuten speelduur het langste nummer, sluit het schijfje enigszins ontgoochelend af. Al bij al niet zo erg, Reluctant Hero is in zijn geheel een sterke plaat geworden, maar een score van 85 had er zeker ingezeten afgaande op de eerste, praktisch vlekkeloze helft van het album.