Eternal Idol – Renaissance

Het Italiaanse Eternal Idol ontstond in 2016 na de passage van Fabio Lione bij Hollow Haze. Powermetal met een goede insteek van symfonische elementen was het resultaat op het debuut The Unrevealed Secret. Lione ging het duet aan met zangeres Giorgia Colleluori. Vier jaar later werden drummer Camillo Colleluori en zijn dochter Giorgia vervangen. Op Renaissance worden de vrouwelijke vocalen vertolkt door Claudia Duronio uit het eveneens Italiaanse Serenade.

De stemwissel van Giorgia naar Claudia is uiteraard de verandering die het meeste opvalt. Ik vind het alleszins een goede keuze. Giorgia’s stemgeluid was naar mijn mening iets te zwaar en fel om te contrasteren met de mannelijke vocalen. Claudia daarentegen heeft een veel frêlere stem, die beter matcht met Lione. Het is dan ook Fabio Lione die met alle aandacht op dit album gaat lopen. Een slechte vocale prestatie heeft hij de laatste jaren niet geleverd, maar wat is hij op Renaissance goed bij stem! Je zult hem dieper en harder (no pun intended) horen dan op de laatste releases van Angra of Rhapsody. Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat dit album me niet onmiddellijk kon bekoren, maar het groeide. Ik bleef het opzetten en telkens kreeg ik opnieuw een stukje uit de puzzel.

Het album opent via Into the Darkness met een stevige symfonische inslag. De gitaren hebben een progressieve toets en dat is allemaal te danken aan Nick Savio (Hollow Haze). Het refrein is snel en opzwepend. Lione laat zelfs af en toe een van zijn pseudo-screams horen. Nummers van dit kaliber gaan er bij mij in als zoete koek. Het nummer klinkt door de symfonische opbouw en de progressieve toets een beetje als een mix tussen Rhapsody en Angra. Black Star volgt en de nadruk wordt meer op de gitaren en het duet tussen Claudia en Fabio gelegd. Het refrein is naar mijn smaak iets te zoet, maar het nummer blijft wel overeind. Dark Eclipse wordt door op de piano (keys) ingezet en Lione laat zich van zijn diepste kant horen. Toch is het Claudia die in de refreinen het voortouw mag nemen.

Waar de band op de twee vorige nummers op veilig speelde, vind ik Without Fear gewaagder. De symfonische elementen wegen meer door en het refrein nodigt meer dan anders uit om mee te zingen. Op Away From Heaven mag Claudia akoestisch inzetten. Het is de obligate ballade en een potentieel rustpunt in de helft van het album. Not the Same en The Edge zijn mijns inziens minder memorabel en weten weinig potten te breken. Flying Over You en Lord Without Soul zijn iets spannender dan de twee voorgangers, maar zijn bij momenten nog een tikkeltje te rustig om de tweede helft van het album op gang te trekken. De absolute klepper staat echter helemaal achteraan. Het titelnummer is een heerlijk nummer en met zijn negen minuten en half de epische afsluiter die dit album verdient. Het refrein is begeesterend en oppeppend. Dat smaakt naar meer!

Renaissance is een mooi album waar Lione een van zijn betere vocale prestaties van de laatste jaren levert. Renaissance heeft een krachtige start en een schitterende afsluiter. In de tweede helft zijn er wat nummers die iets minder imponeren. Het duurde even voor het album me betoverd had, maar nu kan ik er echt van genieten. Fans van Lione, Angra, Hollow Haze en dergelijke kunnen dit album blindelings aanschaffen.

Renaissance kende een release op 6 november 2020 via Frontiers Records.