Red Moon Architect - Emptiness Weights The Most

Voor zover ik kan inschatten is Red Moon Architect voorlopig nog een nobele onbekende en dat is eigenlijk best wel jammer. Deze Finse death/doom metalband bestaat sinds 2011 en debuteerde in 2012 met het album Concealed Silence, dat ik tot hiertoe nooit heb kunnen beluisteren. Dat is wel het geval voor de twee opvolgers van dit debuut, Fall uit 2015 en Return Of The Black Butterflies uit 2017, en die klinken in één woord geweldig. De muzikale stijl van Red Moon Architect laat zich kenmerken door langzame nummers met zwaar aangezette gitaren en een belangrijk aandeel voor de keyboards, die samen de omkadering vormen voor het vocale duo, namelijk Anni Viljanen (vrouwelijke zang) en Ville Rutanen (mannelijke harsh vocals). Je zou dan misschien de neiging hebben om te gaan denken dat het hier om een rip-off van de Zweedse band Draconian gaat, maar dat zou toch wat kort door de bocht zijn. Het valt niet te ontkennen dat beide formaties in dezelfde vijver vissen, maar bij Red Moon Architect hoor je tevens ook vage invloeden van Insomnium, Swallow The Sun en het oudere werk van Tristania. In 2019 bracht de groep hun vierde plaat Kuura uit, een zeer ontoegankelijk album met slechts drie voornamelijk instrumentale tracks, hier en daar aangevuld met harsh vocals. Het nieuwste schijfje, Emptiness Weights The Most, is sinds 23 oktober verkrijgbaar en is het eerste met hun nieuwe label Noble Demon.

Na het sfeervolle intro Hidden gaat het schijfje echt van start met het zware nummer Chained, waarbij op vocaal vlak enkel de grunts van Ville Rutanen te horen zijn, en dat qua riffs vooral aan Insomnium doet denken. Het album sluit af met het gevoelige My Beloved waarbij dan weer enkel Anni Viljanen achter de microfoon staat, en dat naar het einde toe naar een mooie climax gaat. Tussen deze twee uiterste songs zijn er nog een zestal andere tracks te horen waarop beide vocalisten elkaar telkens aanvullen, maar het mooist klinkt de band als het beide stemmen laat samenvallen, zoals dat bijvoorbeeld op One Shines Brighter en Into The Light het geval is. De band weet als geen ander om twee sterke emoties, melancholie enerzijds, en razernij anderzijds, tegen elkaar uit te spelen. Daarbij valt telkens ook de rol van de keyboards op, die meer nog dan de andere instrumenten de songs in de juiste richting duwen. De productie van het album is erg sterk en alle elementen zitten erg goed in de mix. Het enige kleine minpuntje vind ik het gebrek aan variatie in de raspende, zo goed als onverstaanbare grunts van Ville Rutanen. Het is natuurlijk volkomen eigen aan dit genre, maar in dit geval had het toch iets beter gekund.

Alles samen is Emptiness Weights The Most een zeer sterke plaat waarmee Red Moon Architect er nog heel wat aan maturiteit heeft bijgekregen. Over het algemeen is het nieuwe songmateriaal iets minder heavy dan het voorgaande, maar is het geheel ook wel wat evenwichtiger geworden.