Dyscordia - Words in Ruin

Words in Ruin van Dyscordia is een album dat meteen goed begint. Met een kort instrumentaal nummer van een best hoog niveau. Daarop volgt Harlequin's Grief dat je binnen sleurt, met opnieuw een intro geschikt voor iedereen die houdt van het iets langere werk.

Toch begint het album voor mij pas écht vanaf Bail Me Out. Een nummer met een juiste balans tussen het sterke instrumentale en vocale werk. En hoewel het hele nummer mij bezig hield en meenam, was het toch vooral de outro die me echt weer rechtop deed zitten.

Dyscordia is een band die niet bang is om veel lawaai te maken. Dat merkte je ook al in hun vorige werk. Toch durven ze soms ook even terug te schakelen. Op deze plaat doen ze dit met het nummer Sacred Soil of Souls. Een rustig nummer met veel gevoel en beeldende songteksten. Sacred Soil of Souls is echter zeker niet het enige nummer met teksten die getuigen van een goed staaltje schrijfwerk. Het hele album staat vol nummers met songteksten die je soms bijna episch kan noemen.

Van rustig luisteren naar luidkeels meezingen, ook dat soort nummers ontbreken zeker niet. My Land, een cover van Sonata Arctica, is het soort nummer dat je meeneemt op een road trip, zodat je het als een gek kan meebrullen met alle ramen open. Of de cover beter is dan het origineel laat ik in het midden, belangrijker is dat de versie van Dyscordia het origineel zeker eer aandoet.

Toch zijn er voor mij ook minpunten. Het scream gedeelte in de nummers kan mij nooit echt helemaal bekoren. Misschien ligt dit aan het feit dat ik enorm kieskeurig ben als het hierop aankomt, of toch aan het feit dat het nog net iets beter kan.

Words in Ruin is een plaat vol nummers langer dan 5 minuten. Er zijn niet zo heel veel bands die langere nummers durven en kunnen maken. Dyscordia gaat deze uitdaging wel aan en doet dit erg goed. Ze slagen erin om hun nummers steeds interessant te houden. Als voorstander van het gezegde 'hoe meer, hoe beter', kan ik hier alleen maar blij om zijn.