Oceans Of Slumber - Oceans Of Slumber

Heavy rock bands met een zwarte frontdame zijn nog steeds zeer uitzonderlijk. Behalve Skunk Anansie en deze Oceans Of Slumber zou ik er niet direct nog één kunnen opnoemen. Maar misschien moeten wel meer bands die op zoek zijn naar een nieuwe vocaliste maar eens ernstig overwegen om een zwarte zangeres in de rangen op te nemen, want de meerwaarde van een soulvolle stem is soms niet te onderschatten. Dat blijkt toch in het geval van Oceans Of Slumber, een Texaanse groep die in 2011 werd opgericht en waarbij de oorspronkelijke lead zanger Ronnie Allen in 2014 werd vervangen door de zwarte zangeres Cammie Gilbert. Oceans Of Slumber mag dan Amerikaans zijn, op muzikaal vlak liggen hun roots veeleer in Europa, met enerzijds invloeden uit de Engelse gothic doom (Paradise Lost, My Dying Bride) en anderzijds Scandinavische bands zoals Opeth en Tristania. De band wisselt graag rustige stukken af met heftige, soms aan death metal grenzende riffs, en de soulvolle stem van Cammie Gilbert wordt ruimschoots aangevuld met harsh vocals, tegenwoordig afkomstig van de nieuwe gitarist Sean Gary. Het gelijknamige album Oceans Of Slumber is hun vierde plaat en werd op 4 september door Century Media Records op de markt gebracht. 

'Now they prey for rain, but i am the coming storm, they pray for forgiveness but i pray for fire', het is een zinsnede uit de song Pray For Fire en het omschrijft bondig waar Oceans Of Slumber voor staat. Het ene moment verkeer je in een sfeer van rust en sereniteit om vervolgens in een heftige storm terecht te komen. Deze song is zeker één van de hoogtepunten op dit schijfje. Lang niet alle nummers zijn voorzien van grunts zoals bijvoorbeeld A Return To Earth Below, dat ook als single werd uitgebracht en één van de meer toegankelijke tracks is. De echte uitschieter is The Adorned Fathomless Creation dat start met een onvervalste death metal riff en diepe grunts, en doet terugdenken aan de oude gloriedagen van Opeth. Dit complexe nummer bevat ook een aantal heerlijke breaks en schitterende gitaarsolo's.Tijdens de tracks Soundtrack To My Last Day en I Mourn These Yellowed Leaves krijgen we gelaagde songstructuren te horen met afwisselend Cammie Gilbert en Sean Gray aan de microfoon, zonder dat deze songs ooit verzanden in chaos of stuurloosheid. Bij het rustigere tweeluik To The Sea en The Colors Of Grace krijgt Cammie alle kansen om haar soulvolle stem extra in de verf te zetten. To The Sea gaat over de band zelf, want de naam Oceans Of Slumber wordt enkele malen vernoemd. Bij The Colors Of Grace gaat Cammie in duet met Mick Moss, de zanger van de gothic rock band Antimatter, hetgeen uitmondt in een knappe heavy ballad. Op September (Those Who Come Before) krijgen we nog een gevoelig instrumentaal samenspel van piano en keyboards, terwijl The Red Flower een langzaam doom metal nummer is zonder harsh vocals. Op het tweede album van de groep Winter werden we getrakteerd op een cover versie van het Moody Blues nummer Nights In White Satin. Deze keer koos men voor Wolf Moon, een Type O Negative song afkomstig uit hun album October Rust. De dreigende riff en keyboards zijn op deze nieuwe versie iets nadrukkelijker aanwezig, maar verder volgt Oceans Of Slumber vrij trouw het origineel. Een mooie afsluiter van een wereldplaat waarmee deze formatie haar sterke status enkel maar bevestigt.