Unleash The Archers - Abyss

Unleash The Archers (hier verder vermeld als UTA) is zeker één van de rijzende sterren aan het Canadese metal firmament. Deze groep die sedert 2007 actief is bracht tot hiertoe vier studioalbums en één EP uit, waarbij het bij de eerste drie schijfjes nog naarstig zoeken was naar een eigen geluid. Die eigen sound kwam er dan met het album Apex uit 2017, dat ook voor de doorbraak van de band zorgde. De meningen over Apex waren in het algemeen dan ook zeer lovend. UTA is een female fronted band met Brittney Slayes (echte naam Brittney Hayes) als leadzangeres, die vocaal wordt ondersteund door de harsh vocals van de gitaristen Grant Truesdell en Andrew Kingsley. Drummer van dienst is al sinds de oprichting van de groep Scott Buchanan. Samen hebben ze ervoor gezorgd dat de formatie een vrij gevarieerd repertoire heeft opgebouwd dat gedomineerd wordt door powermetal, soms met symfonische inslag, en af en toe een uitstapje richting classic rock. De zorgvuldig gedoseerde harsh vocals van de heren brengen daar waar nodig de agressie in de songs. Ook wat mij betreft was Apex een sterk plaatje, en het was dan ook uitkijken naar de nieuwe release, Abyss, die onlangs verscheen bij Napalm Records.

Het schijfje gaat van start met Waking Dream, dat eerder een langgerekte intro van bijna vier minuten is met een korte tekst. Op dit nummer waart een beetje de geest van Rush rond, de band die decennialang één van de meest toonaangevende rockbands van Canada was, en die er in 2018 definitief mee ophield. Op de titeltrack Abyss en ook op de vooruitgeschoven single Soulbound wordt het gaspedaal stevig ingeduwd, maar het zijn tegelijkertijd ook de tracks waar de groep nog het meest in zijn comfortzone blijft. Qua tempo gaat het met Faster Than Light nog wat sneller (tja met zo'n songtitel) en lijkt het alsof men de snelheidsfreaks van Dragonforce naar de kroon wil steken. Ook Return To Me is powermetal pur sang, maar wordt nog extra gekruid door de ruige growls die de zang van Brittney Slayes komen vervoegen en door het uitmuntende gitaarspel. Nog zo'n pareltje is Legacy, kenmerkend hier is de bloedmooie achtergrondzang van Brittney doorheen haar eigen leadzang, hetgeen zorgt voor een zeer melodieus geheel. Op twee tracks, namelijk Through Stars en Carry The Flame is de muziek eerder classic rock gericht, en beide nummers doen me in zekere zin wat denken aan het beste songmateriaal van Europe (en dan heb ik het echt niet over The Final Countdown!!). De langste song, The Wind That Shapes The Land, (speelduur 8'36'') zet je aanvankelijk op het verkeerde been. Het begint als een ballad met een gevoelige Brittney Slayes, gaat vervolgens crescendo om nog wat later op een Iced Earth-achtige wijze in galop over te gaan. Om het nummer nog wat kracht bij te zetten, komen er nog wat harsh vocals van de gitaristen aan te pas, terwijl Brittney op alle mogelijke manieren haar duivels loslaat. Samen met het prachtige, flitsende gitaarwerk zorgt dit voor de uitschieter op dit schijfje. Het afsluitende, majestueuze Afterlife heeft ook een speelduur van meer dan zeven minuten, maar doordat naar het einde toe het thema wat te vaak wordt herhaald, was deze track beter wat korter geweest. Het is natuurlijk een detail op een verder bijna vlekkeloos album.

Met Abyss bevestigt Unleash The Archers onze vermoedens dat voorganger Apex niet slechts eenmalig een schot in de roos was, want dit nieuwe plaatje is gewoonweg nog beter.