Ensiferum - Thalassic

Finland is een belangrijke kweekvijver voor metalbands van diverse subgenres. Zonder de Finnen hadden we geen Nightwish, geen Amorphis, geen Insomnium, zo kunnen we nog een tijdje doorgaan, en dus ook geen Ensiferum. Deze laatste band hoorde bij de eerste lichting die succesvol folkmuziek in hun metalconcept integreerden. Het titelloze debuutalbum van Ensiferum kwam uit in 2001 en kwam tot stand uit de samenwerking van de twee zanger/gitaristen Markus Taivonen en Jari Mäenpää, die ook de songs schreven. In 2003 richtte Jari Mäenpää zijn eigen band Wintersun op, hetgeen reeds een jaar later teveel conflicteerde met zijn carrière bij Ensiferum en waardoor hij in 2004 de groep verliet. Als vervanger werd nog datzelfde jaar Petri Lindroos aangetrokken, die behalve deels het gitaarwerk ook de harsh-vocals voor zijn rekening nam. Het eerste resultaat van deze vernieuwde line-up was te horen op Victory Songs uit 2007. Aan de vertrouwde sound werd nauwelijks iets veranderd en deze plaat wordt door vele fans aanzien als de beste tot hiertoe. Toch geven diezelfde fans ook aan dat het vertrek van Jari Mäenpää toch ook zeker een gemis is, getuige daarvan zijn de steevast hoge waarderingen die de eerste twee albums blijven krijgen. Over de drie albums die tijdens het vorige decennium zijn uitgebracht zijn de meningen erg verdeeld. Wat mij betreft is zeker One Man Army (2015) het beste van de drie, en dat mede dankzij de fenomenale episch aandoende track Cry From The Earth Bounds. Het laatste schijfje Two Paths uit 2017 was dan weer eerder een tegenvaller. Nu is er dan het langverwachte nieuwe album Thalassic, waarop thema's in verband met de zee centraal staan. De enige maar zeker niet onbelangrijke wijziging in de bezetting is nieuwkomer Pekka Montin, die behalve de keyboards ook een groot deel van de cleane zang voor zijn rekening neemt.

Het plaatje gaat heerlijk bombastisch van start met het schitterende filmische intro Seafarer's Dream. De titel van de vooruitgeschoven single Rum, Women, Victory had net zo goed afkomstig kunnen zijn van Alestorm, maar daar waar deze Schotten er de laatste tijd toch een beetje teveel met hun klak naar gooien, is dit wel een vrij sterk nummer. Dat Pekka Montin wel degelijk een aanwinst is, blijkt uit de volgende song Andromeda, want zijn vocale bijdrage hier leidt tot een optimale clash tussen de ruwe vocalen van Petri Lindroos en de cleane zang van hemzelf. Variatie is zeker ook een sterke troef op dit schijfje. Zo krijgen we op Defence Of The Sampo wat klassieke invloeden te horen en zorgt de knap bedachte, galopperende riff voor één van de hoogtepunten. In de Noord-Europese landen is het heidens feest van Midzomernacht (21 juni) ondanks de invoering van het  christendom een traditie die in ere wordt gehouden. Dat feest vormt het thema op Midsummer Magic en is het vrolijkste en meest folky nummer op dit album. Afsluiter Cold Northland (Väinämöinen Part III) pikt in op de eerste twee delen van de Väinämöinen sage, die op het debuutalbum terechtkwamen. Het is met ruim acht minuten speelduur de langste en meest epische song van Thalassic, en vooral dankzij de opbouw ook de knapste track van het ganse plaatje.

Met Thalassic zit Ensiferum terug helemaal op het goede spoor en kunnen we volop beginnen uitkijken naar toekomstige optredens van deze band. Ze waren al een aantal keer te gast op Graspop, maar mij zou het erg plezieren mochten ze eens kunnen aantreden op het wat kleinschaligere Alcatraz. Een hint voor de editie van 2021? Dat zeker wel !