Samenvatting
Recensie door Srachex op 12/07/2020- Uitgebracht door AFM Records
- Metalfans score75
De unieke samenwerking tussen U.D.O. en de Musikkorps der Bundeswehr levert enkele toffe nummers op. Verschillende instrumenten mogen eens in de spotlight treden, wat toch wel voor verrassende momenten zorgt. Echter, de teksten zijn soms iets te zwak en de speelduur is iets te lang. Een gedestilleerde plaat had meer impact gehad.
Pluspunten
- Leuke en unieke samenwerking
- Alle instrumenten komen goed aan bod
Minpunten
- Tenenkrommende tekst op bv. het titelnummer
- Iets korter, gedestilleerder, had beter geweest
Udo Dirkschneider bracht in zijn rijkgevulde carrière al meer platen uit dan de gemiddelde mens vingers én tenen heeft om ze te kunnen tellen. In 2020 mocht het voor de sympathieke Duitser wel eens wat anders zijn. Samen met het Duits legerorkest onder leiding van luitenant-kolonel Christoph Scheibling werd het album We Are One geschreven. Udo beloofde dat dit album niet de zoveelste samenwerking tussen rockband en orkest is, dus zonder verder oponthoud stip ik de noemenswaardigheden even aan.
Met 15 nummers en 75 minuten is We Are One een stevige brok geworden. Het album start met Pandemonium, een tof en spannend nummer waar het legerorkest onmiddellijk de leiding mag nemen. De symfonische metalfan zal smullen van de bombast die het nummer hierdoor krijgt. Het nummer kent daarbij ook een toffe riff en vrouwelijke vocalen in het refrein. Dit legt de lat al vanaf het eerste nummer erg hoog. Het daaropvolgende nummer start met een baslijn en wat meer aandacht voor de koperblazers van het orkest. Het enige dat me vanaf de eerste luisterbeurt enorm dwarsligt, is het afschuwelijke refrein. “We are one - we are free. And we need a place to be. We are one - we will rise. Never be a compromise.” Het refrein is zo flauw, zo cliché en zo inspiratieloos dat het het volledige nummer voor me verziekt. Ik begrijp de hartverwarmende boodschap die men hier wilt brengen, maar met deze jaren tachtig versjes heb ik persoonlijk niets. Love and Sin start symfonisch en de fluitspelers mogen even met de aandacht gaan lopen. Op Neon Diamond mag een saxofoon zelfs even het voortouw nemen en doedelzakken doen dit op Beyond Gravity. Het mooie aan dit album is dat iedereen ergens wel eens de aandacht mag opeisen. Udo wordt bijvoorbeeld ook regelmatig door achtergrondkoren bijgestaan.
Het is mooi om te horen dat de beste man niet per se met alle aandacht moet gaan lopen. Op sommige momenten is Udo zelfs helemaal niet te horen, bijvoorbeeld Blindfold (The Last Defender) wordt alleen door de gastzangeres Manuela Markewitz gedragen. Het daaropvolgende Blackout is dan weer instrumentaal. Dit geeft dat de kleine man op zijn eigen plaat soms minutenlang niet te horen is. Het geeft deze plaat alleen maar die extra dimensie. Op Neon Diamond zal Udo het duet aangaan met deze laatstgenoemde zangeres.
Alleszins, ik kan stellen dat ik me met deze plaat goed heb geamuseerd. Zal deze plaat de geschiedenis ingaan als beste samenwerking tussen rockband en orkest? Neen, dat niet. Het levert wel enkele toffe momenten op. Hierbij wil ik even aanstippen dat het orkest op bepaalde momenten meer klinkt als de bigband/fanfare van de plaatselijke parochie. Sommige teksten zijn zoals eerder aangegeven te flauw en de gigantische speelduur van de schijf speelt een beetje in het nadeel. Anderzijds: ik hou van Udo, ik hou van Accept en het is fijn om te horen dat deze legendarische man niet klein te krijgen is. Recensenten overal ten velde zullen zich verbazen over het feit dat Udo’s kenmerkende stemgeluid door de jaren heen niet afzwakt en even raspend klinkt als veertig jaar geleden.
We Are One kent een release op 17 juli 2020 via AFM Records.