Falconer - From A Dying Ember

Het Zweedse Falconer staat sedert hun ontstaan in 1999 garant voor sfeervolle, melodieuze powermetal. Degenen die nog nooit iets van deze band hebben gehoord zou ik aanraden het nummer Northwind van het gelijknamige album uit 2006 eens te beluisteren. Die song omvat de belangrijkste speerpunten van deze groep: het warme timbre van de zeer getalenteerde zanger Mathias Blad, die ook probleemloos hoge noten aankan, en het sublieme gitaarwerk van het tandem Stefan Weinerhall/ Jimmy Hedlund. Weinerhall is ook verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de songwriting en hij weet als geen ander hoe middeleeuws georiënteerde folk elementen te verwerken in zijn traditionele powermetal composities. Ondanks hun passages bij een aantal grote zomerfestivals in het verleden, heeft Falconer nooit veel opgetreden, iets wat ook altijd al de bedoeling was. Zo vond hun laatste concert plaats in de Verenigde Staten in 2015, en ook nu is men niet van plan om het nieuwe materiaal live te gaan ondersteunen. Meer zelfs, ongeveer tegelijk met de aankondiging dat er een nieuwe plaat zat aan te komen, gaf de groep te kennen dat ze er ook meteen maar mee ophouden. Het nieuwe plaatje, getiteld From A Dying Ember, is het negende van deze formatie en werd op 26 juni uitgebracht bij het label Metal Blade Records.

Zowel de albumtitel als de cover art vormen een subtiele verwijzing naar het heengaan van Falconer als band. De uitdovende sintel (= ember) gaat over de groep zelf, en op de mooie hoes staat een overleden Vikingkrijger en een brandende drakkar, de wijze waarop in de oude tijden afscheid werd genomen van vooraanstaande Vikingen. Het schijfje gaat van start met Kings And Queens, een erg traditionele song met een hoog meezing gehalte en flitsend gitaarwerk. De tracks waarmee we nog het verst naar de tijd van de middeleeuwen worden teruggeworpen zijn het instrumentale Garnets And A Gilded Rose en het heerlijke up-tempo In Regal Attire. Ook bij Thrust The Dagger Deep, waar een belangrijke rol is weggelegd voor een Hammond orgel, is het folk element meesterlijk ingebouwd in de song. Op Rejoice The Adorned laat Mathias Blad zich enkel begeleiden door piano, maar ook hier weet hij, met zijn warme wendbare stem, deze ietwat Manowar-achtige ballad in goede banen te leiden. De songs die het meest mijn voorkeur genieten zijn afsluiter Rapture, waarin een aantal erg snelle passages in voorkomen, en Redeem  And Repent, dat net als Rapture is voorzien van veelvuldig schitterend gitaarwerk.

Heel wat bands gaan eindeloos door, ook als de rek uit hun muzikale capaciteit al een tijdje is verdwenen. Dat die rek er bij Falconer nog lang niet uit was kunnen we vaststellen na het beluisteren van dit uitstekend afscheidsalbum. De bandleden willen nieuwe uitdagingen aangaan, daar hebben we alle respect voor, maar het zou me erg verbazen indien we Stefan Weinerhall, Mathias Blad of één van de andere drie bandleden in de toekomst niet meer zullen tegenkomen. De tijd zal het leren.