Beyond The Black - Horizons

Het laatste decennium zijn de female fronted metalbands als paddenstoelen uit de grond geschoten, en één van de groepen die in deze periode werd opgericht is het Duitse Beyond The Black. Deze formatie waarvan Jennifer Haben de spilfiguur is, bestaat sinds 2014,  debuteerde reeds een jaar later met de full-cd Songs Of Love And Hate en behaalde daarmee opmerkelijke noteringen in de Duitse en Oostenrijkse album charts. De opvolger, Lost In Forever, werd exact een jaar later uitgebracht en kende al evenveel bijval als het debuut. Dat commerciële succes was natuurlijk ook de grotere platenlabels niet ontgaan, en zo kwam het dat de groep voor de release van hun derde plaat werd ingelijfd door Napalm Records. Tegen de tijd dat Heart Of The Hurricane in 2018 verscheen waren op Jennifer Haben na alle andere vier bandleden vervangen. Jammer genoeg werd hiermee ook het oorspronkelijke symfonische element naar de achtergrond geschoven ten voordele van een nog gladdere, meer hitgevoelige sound. Nu is sinds 26 juni het gloednieuwe album Horizons beschikbaar, en de belangrijkste vraag die zich bij me opwierp was of Beyond The Black zich zou consolideren in hun gepolijste mainstream aanpak of dat ze zich toch terug wat avontuurlijker zouden opstellen.

Uit de cover art blijkt al duidelijk dat de groep nog steeds helemaal rond Jennifer Haben draait, want de frontdame staat in drievoud op de hoes afgebeeld. Openingstrack is de titelsong Horizons, die al meteen op een positieve manier de aandacht trekt. Het is best wel een degelijk nummer dat doet hopen dat het met dit schijfje terug de goede kant opgaat. Na deze song is het echter zo goed als uit met de pret, want enkel Coming Home weet me nog voldoende te boeien. Op Wounded Healer komt Amaranthe zangeres Elize Ryd de zang vervoegen, maar dat verandert niets aan het matige niveau van dit nummer. Tracks zoals Misery, Some Kind Of Monster en Paralyzed kenmerken het overheersende karakter van dit plaatje: over de performance valt er weinig aan te merken, Jennifer Haben zingt met heldere, vaste stem, en de liedjes liggen goed in het gehoor, maar in zijn geheel klinkt het allemaal te doordacht en gewoonweg saai. De drie melige ballads die het album 'rijk' is zijn ongetwijfeld allen een goede remedie tegen slapeloze nachten, daar kan ook de bijdrage van celliste Tina Guo op I Won't Surrender weinig aan veranderen. 

Wat mij betreft is Horizons dus zeker opnieuw vrij ontgoochelend. Dat het plaatje hier toch nog 70 scoort is enkel te danken aan de vlekkeloze performance. Fans van vlotte, naar pop overhellende rock kunnen dit schijfje zeker wel eens uitproberen, al wie op zoek is naar symfonische metal met voldoende diepgang kan hier echter beter met wijde boog omheen lopen.