Lamb Of God - Lamb Of God

Twee jaar geleden verrasten de leden van Lamb Of God ons met Legion: XX, een album met tien covers van evenveel verschillende bands zoals Melvins, Bad Brains en Cro Mags. Dat album werd uitgebracht onder de bandnaam Burn The Priest, de naam die de groep had vooraleer die veranderd werd in Lamb Of God, en vooral hun versie van het Big Black nummer Kerosene knalt hier bij mij nog geregeld door de speakers. Het laatste plaatje van Lamb Of God, VII: Sturm Und Drang, dateert alweer van vijf jaar geleden, en de enige bezettingswissel sindsdien vond plaats achter de drumkit waar Chris Adler werd vervangen door Art Cruz die vroeger bij Prong speelde en ook nog steeds actief is bij Winds Of Plague. Het nieuwe, titelloze schijfje is het achtste studioalbum van deze formatie die afkomstig is uit de Amerikaanse staat Virginia.

Het doet goed om vast te stellen dat Lamb Of God druppelsgewijs steeds wat nieuwe elementen in hun muziek toelaat, hetgeen de variatie natuurlijk ten goede komt. Voorts staat de groep ook bekend om hun maatschappijkritische teksten, en krijgen Trump en co geregeld een stevige veeg uit de pan. Op Reality Bath wordt het vele geweld op de Amerikaanse scholen aan de kaak gesteld en Poison Dream handelt over de verloedering van het milieu ten gevolge van egoïsme en economische belangen. Op muzikaal vlak wordt het vooral vanaf de derde song Gears interessant, want deze track bevat heerlijke riffs en breaks. Ook Reality Bath is erg sterk van songstructuur, het drumwerk van nieuwkomer Art Cruz is van topniveau en de dreigende ondertoon zorgt voor extra sfeer. Op de meeste nummers wordt het gaspedaal flink ingeduwd, maar gelukkig is er ook plaats voor langzamer beukwerk zoals op Resurrectiuon Man, waarop zanger Randy Blythe zijn frustraties uitschreeuwt over de quasi hopeloze toestand van de vele kansarmen in zijn land. Het album bevat ook twee tracks waarop een gastzanger te horen is. Het eerste daarvan is Poison Dream, waarbij Hatebreed zanger Jamey Jasta komt meebrullen, en dat wat mij betreft de beste song op deze plaat is. Daarna is het de beurt aan Testament zanger Chuck Billy die mee de vocalen onder handen neemt op het onvervalste thrash nummer Routes. Het sterke maar verder weinig opvallende On The Hook sluit het schijfje af.

Concluderend kunnen we gerust stellen dat de fans van deze band en bij uitbreiding alle liefhebbers van groove metal en metalcore geen enkele reden kunnen hebben om dit schijfje niet in huis te halen.