Sorcerer - Lamenting Of The Innocent

Zo heel nu en dan krijg je een nieuwe plaat in handen die je vanaf het eerste moment van je sokkel blaast. Het overkwam me bij het beluisteren van In The Shadow Of The Inverted Cross, het debuutalbum van de Zweedse band Sorcerer, dat in maart 2015 het levenslicht zag. Wat een sound en wat voor een uitmuntende zanger heeft deze formatie in de rangen. De muziek van Sorcerer wordt omschreven als epic doom metal, concreet betekent dat in dit geval een cocktail van Black Sabbath (ten tijde van het album Heaven & Hell) en het betere werk van Candlemass en Solitude Aeturnus. Sorcerer bestaat reeds sinds 1988 maar kwam tot 2015 niet verder dan enkele EP's, demo's en een compilatiealbum. De kernleden zijn reeds vanaf de oprichting zanger Anders Engberg en bassist Johnny Hagel. De kwaliteit van de groep zit hem vooral in de composities, het collectief sterke samenspel en de machtige vocale inbreng van Engberg. De opvolger van de debuutplaat werd uitgebracht in oktober 2017 met de titel The Crowning Of The Fire King, met daarop ook voornamelijk langzame epische tracks die veelal in speelduur de zes minuten ruim overschrijden. Een wat sneller nummer, zoals The Gates Of Hell van het eerste album, ontbrak hier echter, hetgeen ik toch wat jammer vond. Sinds 29 mei is nu het derde schijfje verkrijgbaar bij Metal Blade Records.

Lamenting Of The Innocent (het geweeklaag der onschuldigen) heeft als thema de heksenvervolgingen door de inquisitie, die in de periode tussen 1450 en 1750 een groot deel van Europa teisterden. Na het intro gaat het plaatje magistraal van start met The Hammer Of Witches, zowat het enige nummer waarbij wat meer in uptempo wordt gespeeld. Vervolgens is het de beurt aan de titeltrack, die me de over de ganse lengte van bijna negen minuten kippenvel bezorgt. Wat mij betreft het beste nummer tot nu toe in het Sorcerer repertoire en tout court één van de mooiste songs van de afgelopen jaren. Institoris is het kortste nummer en kent een lekkere drive, en dissonante gitaren zorgen voor een beklemmende dreiging op Where Spirits Die. De wijze waarop Anders Engberg bij de ballad Deliverance zijn stem aanpast in de stijl van Geoff Tate (ex Queensrÿche, Operation Mindcrime) bevestigt nogmaals het uitzonderlijke talent van deze vocalist. Klokkengelui en een kerkkoor leiden het nummer Condemned in, dat verder ook nog gekenmerkt wordt door subliem dubbel gitaarspel. Die gitaren spelen ook een hoofdrol in de meer dan waardige afsluiter Path To Perdition. 

Met Lamenting Of The Innocent heeft deze vijfkoppige band de verwachtingen van de fans zeker ingelost en misschien zelfs overtroffen. Nu enkel nog hopen dat deze formatie gauw onze richting uitkomt.