Samenvatting

Recensie door metal4ever op 18/05/2020
  • Uitgebracht door AFM Records
  • Metalfans score80

In de aanloop naar de zomer blaast de Griekse formatie Firewind alvast een hete vuurstorm in onze richting. Geen nieuwigheden of verrassingen, wel vlot toegankelijke en compacte tracks, met wederom krachtige zang, lekkere ritmes en gitaarvirtuositeit van maestro Gus G. 

Pluspunten

  • Alweer een resem sterke songs
  • Het neo-klassieke gitaarwerk

Minpunten

  • Er is alweer niets nieuws onder de zon

Het laatste album van Firewind, Immortals, dateert van ruim drie jaar geleden. Het was de eerste en gelijk ook laatste plaat met zanger Henning Basse, die ondertussen alweer vervangen is door nieuwkomer Herbie Langhans. Ook keyboard-player Bob Katsionis heeft intussen de groep verlaten, maar hij werd niet vervangen zodat Firewind nu met vier in plaats van met vijf leden door het leven gaat. De keyboards op het nieuwe schijfje werden ingespeeld door de man om wie het bij Firewind allemaal draait, namelijk gitarist Gus G. Deze Griekse virtuoos houdt van traditionele heavy metal met neo-klassieke input. Dat is vooral hoorbaar in zijn eigen gitaarspel waarin duidelijke invloeden te horen zijn van o.a. Ritchie Blackmore en Yngwie Malmsteen. Gelukkig is Gus G. iemand die zich niet al teveel laat verleiden door egotripperij en altijd zijn gitaarsolo's ten dienste stelt van de songs, waardoor de toegankelijkheid en compactheid van deze nummers intact blijven. Het nieuwe titelloze album is het negende van de groep en verscheen op 15 mei bij het label AFM Records.

Het blijft verbazen hoe sommige bands erin blijven slagen om keer op keer met een hele reeks sterke songs voor de dag te komen. Firewind heeft er al jaren een patent op en ook op deze nieuwe cd blijft het genieten. De keyboards zijn deze keer wat meer naar de achtergrond verdreven, wat ongetwijfeld te maken heeft met het vertrek van Bob Katsionis, maar dat geeft dan weer het voordeel dat de gitaar van Gus het vuur nog wat steviger aanwakkert. Nummers zoals Devour, Rising Fire en Orbitual Sunrise zijn echte powermetal juweeltjes. Op Overdrive gaat het tempo wat naar beneden en lijkt het wel even of Saxon en Dio samen aan het jammen zijn. Mijn favoriete track is de up-tempo afsluiter Kill The Pain, terwijl het wat te zoetgevooisde Longing To Know You de enige tegenvaller is. De wissel aan de microfoon is niet echt van grote impact want Herbie Langhans heeft een al even krachtige stem als zijn voorganger en past eigenlijk nog iets beter in het geheel.

Fans van al het vorige werk van Firewind kunnen dit schijfje met een gerust hart aan hun collectie toevoegen, maar eigenlijk geldt dat voor zowat elke liefhebber van gitaar-georiënteerde powermetal.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?