Fairyland – Osyrhianta

Osyzri… Osrashi… Ozzy… Nee, sorry. De nieuwe Fairyland! Elf jaar na het einde van het drieluik dat eindigde met Score to a New Beginning komen onze zuiderburen met een vierde album over de wonderde fantasywereld Osyrhia. Osyrhianta is verhaalsgewijs de proloog geworden tot de eerste drie albums. Een nieuw album van Fairyland betekent ook een nieuwe zanger. Ditmaal valt de eer te beurt aan Francesco Cavalieri – de diggy diggy hole-zanger van Wind Rose. Voor het eerst heeft de Franse band ook een echte violiste laten aanrukken. Niemand minder dan Camille ‘Cydorrh’ Dominique van Adaryn komt de keys van Philippe Giordana versterken met violen en fluiten.

Na de cinematografische intro mag Across The Snow de plaat aftrappen. Gelijk hoort de kenner dat dit Fairyland is: de typerende symfonische elementen van de vorige drie platen zijn opnieuw in overdaad aanwezig en domineren de sound, zodat er op sommige plekken van gitaren amper nog sprake is. De stem van Cavalieri past goed bij de muziek die de Fransen brengen. Gelukkig zingt hij bij Fairyland doorgaans ingetogener dan bij Wind Rose. Ook de versterkende koorzangen in de refreinen zijn weer van de partij. Op het tweede nummer The Hidden Kingdom of Eloran blijft de band op hetzelfde niveau spelen, al moet ik bekennen dat ik tegen dan mijn enthousiasme zelf wat moet aanwakkeren. Elf jaren zijn verstreken, maar van een goede evolutie in sound is er bij Fairyland geen sprake. Pas op Eleandra mag ik een echt hoogtepunt beleven. Als gastzangeres werd Elisa C. Martín (Hamka, ex-Dark Moor) van het debuut Of Wars in Osyrhia gevraagd. Haar stem past perfect bij de Fairyland-muziek en stimuleert mijn nostalgie-G-plek. Persoonlijk vind ik het dan ook een echte doodzonde om haar op slechts één nummer te mogen horen. Voor mij had ze gerust het ganse album mogen inzingen.

Heralds of the Green Lands start met wat meer bombast en Cavalieri laat wat meer grain op zijn stembanden horen. Op Alone We Stand hoor ik wat invloeden van Wind Rose in de refreinen. Hubrus Et Orbis is een typisch Fairyland-nummer en redelijk goed te pruimen omdat het dankzij de galopperende drums en het krachtige refrein wat meer pit toont dan de rest van de songs. Mount Mirenor is een instrumentaal rustpunt geworden, waarna het episch lange Of Hope and Despair in Osyrhia mag aanbreken. U mag het merken, er is aan de muziek niet veel slecht aan te stippen en Fairyland zal met een redelijk goede score gequoteerd worden, doch mis ik een beetje enthousiasme bij mezelf voor deze plaat. Alles wordt netjes gebracht zoals wordt verwacht, maar meer niet. Ik mis een sprankeltje genialiteit in de muziek. Ik mis het waaw-gevoel dat ik kreeg toen ik Of Wars in Osyrhia voor het eerst luisterde. Al bij al is Osyrhianta geen slechte plaat geworden, het is gewoon een beetje sneu dat er niet net een beetje meer in zit. Ik mis enkele echte krakers van songs zoals het nummer met Elisa waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Ik weet dat deze band dat kan, maar het is Fairyland net iets te weinig op deze plaat gelukt. Osyrhianta kent enkele toffe en goede nummers, maar ook enkele die minder noemenswaardig zijn. Zoals ik in eerdere reviews reeds aanhaalde: we moeten ook streng zijn voor de bands die we graag hebben. Persoonlijk hoop ik op een volledige terugkeer van de zangeres van weleer! Vingers kruisen voor het vijfde album...

Osyrhianta kent een release op 22 mei 2020 via Massacre Records.