Naglfar – Cerecloth

Naglfar is een band die me in het verleden nog nooit heeft teleurgesteld. Cerecloth is Naglfars zevende full-length en de band achter Kristoffer W. Olivius had acht jaar nodig om dit schijfje na Téras uit te brengen. Enkele redenen die ertoe geleid hebben dat Naglfar me nooit teleurstelde zijn de vocale prestaties van Olivius. De zangprestaties die hij bracht bij Setherial en Naglfar behoren voor mij persoonlijk tot de top van de blackmetal. Een ander aspect dat me altijd goed beviel bij deze band, was het speelse en melodieuze gitaarspel van Andreas Nilsson en Marcus E. Norman. Voor Cerecloth vroegen deze drie heren twee sessiemuzikanten: op de basgitaar Alex Friberg (Firespawn, ex-Necrophobic) achter de drums Efraim Juntunen (Persuader).

Na vele luisterbeurten dwingt de eerlijkheid me om te bekennen dat Cerecloth niet het album is waarop ik zolang had gehoopt. Over het algemeen grijpt Cerecloth weer een pak meer naar de blackmetal-elementen van weleer. Mensen die deze band zijn beginnen te volgen tijdens hun black’n’roll periode zullen mogelijks niet veel met dit album ophebben. Net zoals op Téras zijn er hier geen zoete, meezingbare refreinen te vinden. Dat is echter niet de reden waarom Cerecloth me iets minder lijkt te betoveren.

Het titelnummer en tevens albumopener is een van de weinige nummers die de geest van de voorgaande albums kan oproepen. De riffs, de songstructuur en Olivius’ openingsschreeuw klinken echt zoals die oude Naglfar. In mijn opinie is dit ook het beste nummer van de plaat. Echter laat de ietwat misplaatste productie zich hier al gelden. Niet alle elementen liggen goed in de mix. Zo hoor ik soms een galm over de vocalen en zijn de drums helemaal niet goed ingeblikt. De percussie op dit album zit soms wat de ver in de mix en de bassdrums hebben alle kracht verloren. Wat absoluut een zonde is, want Efraim Juntunen is een geweldige drummer. Het is deze verstoring in de sound die het me echt moeilijk maakt om volledig in het album te kunnen opgaan. Voor een band van het kaliber en met het repertoire van Naglfar verwacht ik dan ook dat dit allemaal op punt staat.

Like Poison for the Soul wist me nog even te verrassen door de basgitaar het nummer te laten openen en iets meer pit in het refrein te tonen. Het is deze pit die ik in sommige nummers wat zal missen. Zoals op Cry of the Serafim, het is een trager nummer dat maar wat voort lijkt te kabbelen zonder echt potten te breken. De meeste lichtpuntjes op dit album zullen dan ook moeten komen van de melodieuze en speelse riffs van het gitaartandem Nilsson & Norman. Hoewel Cerecloth met elke luisterbeurt wel wat lijkt te groeien, blijft mijn enthousiasme echter op een relatief laag pitje zitten. Let op: er zullen vele jonge blackmetalbandjes zijn die een kerk in brand willen steken om dit album te mogen creëren. Ik had helaas misschien te veel van deze mannen en dit album verwacht. Maar ook de bands die ons nauw aan het hart liggen, moeten onder de kritische loep passeren. Blackmetalfans doen er goed aan om dit album eerst aan een luisterbeurt te onderwerpen voordat men overgaat tot de aanschaffing. Stoor je je niet aan de zaken die ik aanhaalde, dan zit je goed. Verwacht je de oude Naglfar van weleer, dan zit je mogelijks wat minder goed.

Cerecloth kent een release op 8 mei 2020 via Century Media Records.