Trivium - What The Dead Men Say

Met het definitieve afscheid van Black Sabbath in 2017 en dat van Slayer in 2019, werden we er met z'n allen nog eens aan herinnerd dat aan alles ooit wel eens een einde komt. Een aantal van de nieuwere headliners zoals Volbeat, Slipknot en Amon Amarth kan wellicht nog vele jaren mee, maar voor sommige grote namen komt het afscheid nu ook wel echt nabij. Eén van de bands die al een tijdje staat te drummen om mee de fakkel over te nemen is het Amerikaanse Trivium. Deze formatie is afkomstig uit de staat Florida en werd in 1999 opgericht, met als frontman zanger/gitarist Matt Heafy. Met de release van hun eerste twee platen, Ember To Inferno in 2003 en Ascendency in 2005, kende Trivium een blitzstart. De sterkte van de band bestaat erin dat ze op een vlotte manier een brug slaan tussen de meer traditionele heavy metal van pakweg Iron Maiden en de meer thrash gerichte aanpak van een Metallica, en dat alles overgoten met flink wat metalcore. Bovendien verschilt elk album wel wat van het voorgaande, doordat het accent telkens weer wat wordt verplaatst. In 2011 scoorden ze hun grootste hit met In Waves, dat nog steeds geldt als het anthem van Trivium, en dat bijna steevast als afsluiter van hun concerten wordt gespeeld. Door stemproblemen moest Matt Heafy in 2015 het ganse album Silence In The Snow noodgedwongen met cleane vocals inzingen. Aangezien op alle voorgaande releases de songs bestonden uit deels cleane en deels harsh vocals, was het contrast op dit album te groot voor vele fans, en werd het algemeen aanzien als het zwakste schijfje van deze band. Op het volgende plaatje, The Sin And The Sentence uit 2017, leek het dan weer of de groep uit was op revanche, de meeste tracks daarop klinken terug een stuk harder, met veel aandacht voor metalcore. Toch ontbrak het op dit laatste album aan echt sterke songs, en vond het maar moeilijk zijn weg naar mijn media-player. Dat is overigens een persoonlijke interpretatie, want in het algemeen waren de kritieken vrij lovend. Hoe dan ook, wat mezelf betreft zou What The Dead Men Say, dat sedert 24 april verkrijgbaar is, in zekere zin erop of eronder zijn voor Trivium.

Op de bezetting van de drumkit na, is de line-up van Trivium al sedert 2004 onveranderd gebleven, en dat uit zich toch steeds weer in een vlot samenspel. Ook op dit nieuwe schijfje is het weer genieten van het mooie twin-gitaarspel, de goed geoliede ritmesectie en een in bloedvorm verkerende Matt Heafy. Na het intro IX volgen twee tracks die we reeds kenden omdat ze als vooruitgeschoven single werden uitgebracht. Wat opvalt is dat de band er opnieuw in slaagt om nummers te brengen die zich meteen in je hoofd nestelen. Vooral Catastrophist is erg sterk maar ook de titeltrack gaat er erg vlot in. Mijn persoonlijke favorieten zijn Amongst The Shadows And The Stars en vooral The Defiant,  nummers die een perfect evenwicht hebben tussen het brutale metalcore geweld en melodieuzere passages, en gekenmerkt worden door Iron Maiden achtig twin gitaarwerk. Ook afsluiter The Ones We Leave Behind, dat in zijn geheel wat melodieuzer is, is één van de betere tracks. Scattering The Ashes en Bleed Into Me klinken eerder teleurstellend en weerhouden me ervan om het album een hogere score dan 80 te geven. Met What The Dead Men Say zit Trivium zeker terug op het goede spoor en is de af te leggen weg naar de absolute top misschien weer iets korter geworden.