Dool - Summerland

Als het gaat om 'female fronted metalbands' behoren onze noorderburen bij de absolute top. Waar elders ter wereld vindt men tegelijkertijd bands zoals Epica, Within Temptation, Delain, Nemesea en The Gathering? En dan hebben we het nog niet eens gehad over de internationaal vermaarde zangeressen Anneke Van Giersbergen en Floor Jansen. Daar bovenop kwam dan in 2017 de veelbelovende formatie Dool, die dat jaar hun debuutalbum Here Now, There Then uitbracht dat onmiddellijk kon rekenen op erg lovende kritieken. Frontvrouw van Dool is Ryanne Van Dorst, die behalve vocaliste ook nog een vrij bekende TV-persoonlijkheid is in Nederland. Het concept van deze groep is op zich niet zo origineel maar wel erg doordacht uitgewerkt. Een cocktail van vintage invloeden (voornamelijk psychedelisch, denk aan Led Zeppelin, Pink Floyd) wordt samen met een lichte toets van darkwave gemengd en in een modern jasje gestoken. De meeste songs worden overheerst door milde gitaren, veeleer dan de eerder zuinige keyboards, en in goede banen geleid door de stem van de charismatische Ryanne Van Dorst. De overige bandleden hebben allen wel wat ervaring bij vorige bands, maar echt bekende namen zijn er eigenlijk niet bij. De opvolger van Here Now Here, There Then werd uitgebracht op 10 april 2020 onder de titel Summerland, en meteen maak ik spontaan de bedenking dat er met de huidige situatie dit jaar van een 'zomerland' niet echt sprake zal zijn, nu we alle hoop op de festivals en andere zomerse gezelligheid in rook hebben zien opgaan.

Summerland trapt af met twee eerder matige mainstream songs, waarvan vooral Sulphur & Starlight vrij hitgevoelig is. Het is pas op het derde nummer God Particle dat het echt interessant wordt, en de stem van Ryanne haar weg baant tussen de aanjagende gitaren. Een eerste hoogtepunt treffen we aan bij de titelsong, vooral dan vanwege de mooie opbouw en het overtuigend gezongen refrein tijdens deze heavy ballad. A Glass Forest ademt ietwat de sfeer uit van Led Zeppelin (Misty Mountain Hop) en ook de zangstijl is hier wat vergelijkbaar met die van Robert Plant. Bij het stevige The Wells Run Dry komt de new wave uit de jaren tachtig van de vorige eeuw wat om de hoek kijken, maar dan wel verrijkt met een knappe gitaarsolo en uitstekend gitaarwerk tout court. Het volgende Ode To The Future baadt volledig in de sfeer van een road movie en Be Your Sins komt tegemoet aan degenen die het graag iets meer up-tempo hebben. Bij dit laatste nummer is ook een wat dominantere rol voor de keyboards weggelegd. De acht minuten durende en meest epische track van dit plaatje, Dust & Shadow, mag het album afsluiten. Op deze song komt het steekspel tussen de zang van Ryanne Van Dorst en de gitaren van Nick Polak en Omar Iskandr tot een absoluut hoogtepunt. Van de twee bonustracks op het schijfje onthouden we vooral het mooie melancholische Khione, terwijl The Ascent To Summerland eerder volkomen overbodig is. Normaal gezien was Dool dit jaar te gast op de Graspop Metal Meeting, maar dat zal dus jammer genoeg voor een andere keer zijn.