Wolfheart - Wolves Of Karelia

In januari van dit jaar bracht de Finse zanger en multi-instrumentalist Tuomas Saukkonen het tweede album van zijn project Dawn Of Solace uit met als albumtitel Waves. Daar waar Dawn Of Solace zijn uitlaatklep is voor meer ingetogen, melancholisch werk met in het algemeen iets rustigere songs en enkel cleane zang, kan hij bij zijn andere band Wolfheart zijn duivels wat meer loslaten. Net zoals bij Insomnium, Omnium Gatherum en Mors Principium Est (al deze bands zijn ook van Finse origine) valt de muziek van Wolfheart onder de noemer van melodische deathmetal. Behalve Tuomas Saukkonen wordt de formatie nog gevormd door Lauri Silvonen (bas en achtergrondvocalen), Joonas Kauppinen (drums) en nieuwkomer Vagelis Karzis (gitaar). De meeste tracks worden in een hoog tempo gespeeld en bestaan op vocaal gebied bijna uitsluitend uit grunts, maar krijgen een melodieuzer karakter vanwege de toevoeging van keyboards en een wat milder gitaargeluid. Wolfheart bestaat sinds 2013  en is met Wolves Of Karelia aan hun vijfde studioalbum toe.

Het is op dit nieuwe schijfje al wolven wat de klok slaat. De bandnaam spreekt voor zich, het album kreeg de naam Wolves Of Karelia mee, en een gestileerde wolvenkop siert de cover. Maar eerder dan op echte wolven slaat de titel op de Finse verzetsstrijders die in de winter van 1939-1940 een verwoede strijd uitvochten met de Sovjet-troepen die het toen nog Finse Karelia binnendrongen. Hail Of  Steel opent het schijfje met een imponerend intro dat na een ruime minuut accelereert zodra de grunts van Saukkonen invallen. Een beetje volgens hetzelfde stramien verloopt Horizon On Fire, waarbij het, net zoals in het eerste nummer, mooi is om te horen hoe de keyboards en het gitaarwerk voortdurend met elkaar strijd lijken te leveren om het meeste aandacht. Een stuk directer van aanpak is Reaper. Doordat deze track wordt beheerst door regelrechte thrash-riffs is dit meteen ook één van de ruigere songs op het album. Vervolgens komen we bij het eerste hoogtepunt, het ondertussen reeds als single uitgebrachte The Hammer. Deze song wordt gedragen door een formidabele riff waarbij vooral de rol van drummer Kauppinen, die het geheel bijna letterlijk volledig dicht hamert, opvalt. Na het twee-en-een-half minuten durende rustige intermezzo Eye Of The Storm volgen de nummers Born From Fire en Arrows Of Chaos. Het zijn op zich zeker geen zwakke tracks, waarbij ik echter wel de bedenking maak dat het allemaal iets teveel op elkaar gaat lijken. Toch een minpuntje dus in de wetenschap dat het album uit slechts acht songs bestaat. Het afsluitende Ashes is gelukkig terug wat inventiever en vormt het tweede hoogtepunt. Het is mooi van opbouw met afwisselend ingetogener en meer furieuze gedeelten, en het is ook de enige track waar wat gas wordt teruggenomen. Zonder dat er van enig kopieergedrag sprake is, valt het wel op hoezeer Insomnium en Wolfheart elkaar soms in het kielzog zitten. Waarbij ik evenwel de vaststelling maak, dat Insomnium er net iets gemakkelijker in slaagt om instant song- klassiekers uit te brengen zoals Song Of The Blackest Bird of Shadows Of The Dying Sun. Maar al bij al is deze nieuwe van Wolfheart een sterk plaatje dat een plaats kan vinden in elke collectie van melodic deatmetal cd's.