Elixir - Voyage Of The Eagle

De Britse heavymetalband Elixir had dit jaar zijn eerste twee Belgische shows moeten spelen. Eén voor en een tweede na hun passage op het Duitse Keep It True-festival. Nu dat festival is afgezegd vanwege de coronacrisis zullen die shows vast ook afgezegd of uitgesteld worden. Maar we kunnen wel al eens kennismaken met Elixir. Deze band bestaat al sinds de jaren '80, al hebben ze ook lange breaks gehad of toch periodes waarin geen nieuw materiaal uitgebracht werd. In de eerste golf van NWOBHM stonden ze nog mee aan het front met Saxon en Judas Priest, daarna deemsterde deze band wat weg. Maar er blijft een publiek voor en ze brengen als band niet gek veel materiaal uit, maar wat ze uitbrengen is wel degelijk. Ook deze Voyage Of The Eagle, met een nog bijna complete originele bezetting bovendien.

Ze houden wel vast aan de formule van hun meest succesvolle album (Son Of Odin, uit 1986): heel klassieke songstructuren en oerdegelijke heavy metal. Op hun best klinken ze als het nummer wat tempo heeft, zoals op Drink To The Devil en Press Gangned, het duo dat dit album mag openen. The Siren's Song heeft een veel te lange aanloop nodig om pas op het einde gastzangeres Katie Alys Barton te laten schitteren. Het is een welkome afwisseling. Paul Taylor is een prima zanger, die nog steeds vlot hoog kan uithalen, maar toch is het vooral de zang die het tempo van Elixir naar beneden haalt. Deze bende laat zich niet meer opjutten. Elke solo en muzikale beweging krijgt ruim tijd en ruimte om voor het voetlicht te treden. Zoveel dat je bij Sail On al snel op de doorspoeltoets wil duwen. Net als bij de muziek denk je vast ook bij de lyrics dat je alles al eens eerder gehoord hebt. Maar Elixir brengt het allemaal wel met veel grinta.

Een paar keer schiet Elixir recht in de roos. Een eerste keer op Onward Through The Storm en een tweede keer op Mutiny. Die laatste krijgt ondanks z'n mid-tempo toch epische proporties door de goed gedoseerde zang en koortjes. Een track waar ze bij Running Wild jaloers mogen op zijn en eentje die het live zeker goed zal doen. Het afsluitende Evermore is een tweede poging om heel 'epic' te klinken, maar hierop kunnen de Britten mij minder overtuigen.

Met Voyage Of The Eagle zet Elixir zich mooi in het rijtje van Dissonance-labelgenoten Salem en Eliminator. Vertaald naar België zouden dat dan Ostrogoth en Scavenger kunnen zijn: degelijke heavy metal, maar een beetje voorspelbaar.