My Dying Bride - The Ghost Of Orion

Tussen 1988 en 1991 ontstonden er in Engeland drie nieuwe bands met dezelfde muzikale intenties, namelijk het verbinden van de typische kenmerken uit de death metal (voornamelijk de grunts) met elementen uit de gothic en doom metal. Deze drie, Paradise Lost, Anathema en My Dying Bride, gingen ook allen in zee met het platenlabel Peaceville Records en worden ook wel de grote drie van deze niche genoemd. Sterk punt bij al deze bands is dat naast het feit dat ze absoluut elk hun eigen weg bewandelen, ze zichzelf ook niet op één stramien vastpinnen, en dat elk nieuw album niet noodzakelijk in het verlengde van het vorige ligt. Bij My Dying Bride hebben we vijf jaar moeten wachten op het vervolg van Feel The Misery, maar door gezondheidsproblemen in de familie van zanger Aaron Stainthorpe werd de aandacht voor zijn band begrijpelijkerwijs een tijd opzij geschoven. Voor mij persoonlijk is Turn Loose The Swans uit 1993 hun beste plaat tot nu toe, maar aangezien de groep nog nooit een echt slecht album heeft uitgebracht, zijn hierover de meningen erg verdeeld. Naast Aaron Stainthorpe bestaat My Dying Bride uit nog vier leden, vrij traditioneel 2 gitaristen, bas, drums en keyboards/viool. Vooral de inbreng van de viool, gespeeld door Shaun Macgowan, is daarbij ook van groot belang vanwege de aparte inkleuring van het merendeel van de songs. The Ghost Of Orion is het veertiende studioalbum van deze formatie, bevat acht songs en is sedert 6 maart verkrijgbaar bij het label Nuclear Blast.

Het nummer waarmee dit schijfje van start gaat, Your Broken Shore, wisselt af tussen zeer ingetogen en meer furieuze delen, waarbij telkens wordt overgeschakeld tussen cleane zang en grunts, en is alvast een sterke binnenkomer. Een donkere, dramatische sfeer kenmerkt To Outlive The Gods, een song met volledig cleane vocals waarbij de viool van Macgowan zijn melancholische rol mag vervullen. De teksten op deze track zijn erg persoonlijk en grijpen terug naar de ingrijpende gebeurtenissen in het familiale leven van Stainthorpe. Diezelfde bedrukte sfeer en wanhoop uitstralende lyrics vinden we ook terug op Tired Of Tears. Na deze drie songs wordt er tijdens The Solace enigszins uit een ander vaatje getapt. Deze track bestaat enkel uit Keltisch aandoende vrouwenzang en akoestische gitaar en vormt één van de hoogtepunten. Bijzonder heavy is vervolgens The Long Black Land waarop voor het eerst op dit album de grunts hun volle gang mogen gaan. Middenin het nummer lijkt het alsof de band zichzelf moet inhouden om niet een versnelling hoger te schakelen. Dat dit toch niet gebeurt vind ik een beetje jammer, maar dat wil zeker niet zeggen dat het een zwakker nummer is, integendeel. De titeltrack is een song die enkel uit akoestische gitaar en gefluister bestaat en draagt op die manier bij aan het mysterieuze karakter van dit plaatje. Het volgende The Old Earth is met tien en een halve minuut het langste nummer en ook het zwaarste, meest gevarieerde en meteen ook beste van dit album. Toch kan ik het niet laten om nog eens aan te halen hoe jammer het is dat op zo'n lange track niet even naar een tempoversnelling wordt overgegaan. Het afsluitende Your Woven Shore is eigenlijk meer een ingetogen outro en doet me qua sfeer vooral denken aan de formidabele soundtrack van The Lord Of The Rings. Met The Ghost Of Orion bewijst My Dying Bride dat het nog steeds een voortrekkersrol speelt in het subgenre van de gothic doom metal.