Despised Icon – Purgatory

Op deathcore uit Montreal (Canada) zeg ik graag ja, want dan is de kans groot dat je Despised Icon op je bord krijgt. Dit zestal is klaar met hun zesde album Purgatory, dat tevens het tweede album is dat via Nuclear Blast wordt uitgegeven. Gezien ik Beast een beestig goede plaat vind, ben ik uitermate benieuwd hoe dit nieuwe werk tegenover zijn voorganger staat.

Op een bandlid meer of minder kijkt Despised Icon niet. Zo heeft de band naast drie gitaristen (waarvan er slechts twee te horen zijn op deze plaat) ook twee zangers. Zoals u wel kan raden is er op een album met twee zangers weinig plaats voor instrumentale uitspattingen, want de plaat moet van het begin tot het einde vol gekeeld worden. Als dit niet je type deathcore is, kan je best onmiddellijk stoppen met lezen en de nieuwe Rings of Saturn gaan beluisteren. Zoals bij de meeste bands met twee vocalisten is er pas echt sprake van een meerwaarde als ze echt goed op elkaar ingespeeld zijn en elkaar daadwerkelijk aanvullen. Persoonlijk kon ik de wisselwerking tussen Alex Erian en Steve Marois op Beast erg goed smaken. De twee zangers gaven elkaar goed de ruimte om hun ding te doen en het synergisme was optimaal. De muziek van Despised Icon werd soms bijna catchy…

Hoewel de band nog steeds vooraanstaande deathcore brengt, vind ik de wisselwerking op Purgatory iets minder geslaagd. Hierdoor zijn er enkele nummers die minder interessant zijn. Ik bedoel hiermee dat het speciale aspect van twee zangers te hebben wegvalt en je dertien in een dozijn deathcore krijgt. Genoeg kritiek want er zijn ook voldoende pluspunten. Snake In The Grass is er zo eentje, hier geeft men een kleine knipoog naar de Amerikaanse neven van Pathology. Of Moving On dat symfonisch start, maar snel enkele metalcore-elementen laat horen. Heerlijk nummer! Breakdownliefhebbers kunnen hun hartje ophalen tijdens Light Speed dat ziekelijk harde breakdowns kent. Op Vies D'Anges zingen beide heren in hun moedertaal en mag drummer Alex Pelletier nog eens alles uit de kast halen.

Al bij al is Prugatory geen slechte plaat, maar ik blijf diens voorganger Beast beter vinden. Enkele nummers springen er te weinig uit om echt noemenswaardig te zijn.

Purgatory kende een release op 15 november via Nuclear Blast Records.