Wednesday 13 - Necrophaze

Wednesday 13 werd in het midden van de jaren negentig bekend met de horror punk van Frankenstein Drag Queens from Planet 13. Daarna kreeg hij pas echt aandacht met zijn band Murderdolls - een band die niet voor zijn uitmuntende muziek bekendstond, maar voor het feit dat niemand minder dan Joey Jordison de gitaar ter hand hield. Je weet wel: de man die bekendstaat om zijn geweldige gitaarspel... De band mocht in 2003 zelfs op het hoofdpodium van Graspop Metal Meeting staan. Nadat ook Murderdolls in 2004 op de fles ging, richtte 13 zijn eigen solo band op: Wednesday 13. Vandaag zijn we aanbeland bij Necrophaze, reeds de achtste full-length van deze constellatie.

Wij hebben het album voor jullie beluisterd en ik licht graag enkele noemenswaardigheden toe. Necrophaze start met de titeltrack en deze stelt in één baan de ondertoon van spookyness en horror op, dat hét ingrediënt van een Wednesday 13-plaat blijkt te zijn. Shock rocker numero uno Alice Cooper komt op deze song een duit in het zakje doen. Coopers duit blijkt uit een parlando over de "necrophaze" te gaan. Al bij al is de titelsong nog een toffe rocksong met een grote metalvibe. Ook Roy Mayorga (Stone Sour) leukt de track op met keys die geïnspireerd zijn door de films van John Carpenter. Laat het duidelijk zijn dat men veel punten wil scoren voor sfeer en gezelligheid. Het daaropvolgende Bring Your Own Blood (wat duidelijk een parafrasering is op bring your own booze) verhaalt over een tienerfeestje voor ondoden. Enkele elektronische keys en baslijnen dragen de structuur van de song met een gemakkelijk en herkenbaar refrein. 

Op Monster gaat 13 het duet aan met Cristina Scabbia van Lacuna Coil, wat resulteert in een toffe, frisse song. Al wil ik wel graag bemerken dat Scabbia’s vocalen net iets te ver in de mix werden weggedreven. Iets prominentere vrouwelijke vocalen hadden dit lied iets meer kunnen laten schijnen. Een persoonlijk hoogtepuntje ontdekte ik op Decompose: deze semi-ballade werd door drummer Kyle Castronovo geschreven en kent een leuke vibe. Dit nummer laat een band in topvorm horen en zal het live ongetwijfeld goed doen.

Hierna volgen enkele minder memorabele nummers. Tie Me A Noose kent nog wel een leuke gitaarsolo, maar heeft een erg repetitief en saai refrein. Life Will Kill Us All is een overbodig emo-lied, waarop 13 kortstondig zijn "cleane" en tenenkrommend slechte vocalen etaleert. Bury The Hatchet zal het (mijns inziens) eerder goed doen bij het jongere publiek. Is er dan nog iets noemenswaardig op de plaat, vraag u zich af? Toch wel, namelijk de W.A.S.P.-cover Animal (Fuck Like A Beast) mét gastbijdrages van niemand minder dan Alexi Laiho van Children Of Bodom. Gezien Blackie (sinds hij uit de afkickkliniek kwam als Born Again Christian) dit lied niet meer live wil vertolken, is Wednesday 13 momenteel de beste optie om deze song nog eens ‘in het echt’ te zien, want het lied is de man echt op het lijf geschreven.

Necrophaze is per definitie geen metal, maar ruige shock rock in het straatje van Marilyn Manson, Rob Zombie en Alice Cooper. 13 is een goede muzikant die zijn sterktes en zwaktes kent. Zijn verstaanbare schreeuw is nergens storend. Als afwisseling is dit wel ideaal, al denk ik niet dat de gemiddelde Motörhead- of Judas Priest-fan hierop zit te wachten. Eerlijk gezegd denk ik ook dat de doelgroep van Wednesday 13 eerder aan de jonge en vrouwelijke kant is, maar dat mag niet weerleggen dat ook de serieuze metalfan af en toe eens een zijstapje wil wagen. Bij jij diegene die deze zijstap graag waagt en zich aangetrokken voelt tot de voorgenoemde artiesten, geef dit schijfje dan eens de nodige luisterbeurt. Deze plaat bevat zowel stevige en rockende songs in een metalsaus, als helaas ook enkele fillers. De teksten zijn meestal vrij infantiel, maar dat kan natuurlijk ook van andere acts binnen en buiten dit genre worden gezegd.

Necrophaze kende een release op 27 september via Nuclear Blast.