Imperium Dekadenz - When We Are Forgotten

Er zijn van die bands die hun albums enkel zouden mogen uitbrengen gedurende een bepaalde periode van het jaar, pakweg tussen half oktober en eind februari. Zo wou ik op een zonovergoten namiddag in augustus het nieuwe plaatje van Imperium Dekadenz eens beluisteren. Hoezeer de muziek ook haar best deed om me in de juiste stemming te brengen, het lukte me niet en ik gaf het al snel op. Later na zonsondergang kon ik pas echt genieten van de donkere, ietwat melancholische klanken die de band produceert. Die muziek wordt omschreven als atmospheric black metal, wat er eigenlijk op neerkomt dat een deel van het rauwe, agressieve aspect ingeruild wordt voor een meer melancholisch soundscape-achtig karakter. Dat wil overigens niet zeggen dat het hier om softe muziek gaat, integendeel het blijft tenslotte black metal. De band, die slechts bestaat uit twee leden (Vespasian en Horaz), is afkomstig uit het Zwarte Woud in Duitsland en pakt daar graag mee uit: black metal from the Black Forest, het heeft natuurlijk wel iets. De groepsnaam zou geïnspireerd zijn door de cultfilm 'Caligula' uit 1979, die de decadente uitspattingen beschrijft van het Romeinse Rijk ten tijde van keizer Caligula. When We Are Forgotten is het zesde album van dit duo en ligt in het verlengde van zijn voorganger. Trouw aan het black metal concept komt de muziek over als een homogeen geheel, hier wordt niet aan egotripperij gedaan, maar staat de sobere invulling van de instrumenten volledig ten dienste van de gitzwarte composities. 

Bij het beluisteren van het album wordt de veelzijdigheid van het duo meteen duidelijk. Er zijn de snellere, agressieve tracks zoals Bis Ich Bin en Absenz Elysium waar Vespasian en Horaz hun furie volledig loslaten. Voor Absenz Elysium is trouwens een mooie video gemaakt met een kluizenaar in de hoofdrol en een woest gebergte als decor. Bij de titeltrack ligt het tempo wat lager, terwijl bij A Cave Called Wisdom de knappe opbouw van het nummer opvalt. De tempowisselingen en afwisselend zachtere en hardere passages volgen elkaar meesterlijk op. Transcendence is dan weer verassend groovy voor een black metal act. Compositorisch ligt het hoogtepunt bij het tweeluik My Solace I en II, waarbij zowat alles uit de kast wordt gehaald. De afsluiter Frozen In Time is een langzame slepende song met een aantal rustige momenten middenin. Tussen al dit muzikaal geweld heeft men gelukkig ook een drietal rustpunten ingebouwd. Trauma, Seance en Reverie zijn korte instrumentale intermezzo's waar sfeervolle keyboards de hoofdrol opeisen. Dit album is een stap vooruit voor de band en voor de black metal scène in het algemeen. Ik vermoed dat de titel When We Are Forgotten niet refereert naar de gecreëerde muziek, want die mag liefst juist niet te snel in de vergetelheid geraken.