Samenvatting
Recensie door metal4ever op 17/08/2019- Uitgebracht door Napalm Records
- Metalfans score78
In de zomer van 1997 verscheen het debuutalbum van Hammerfall, Glory to the Brave. 22 jaar en 10 albums later behoort de band inmiddels tot de premier league van de Scandinavische powermetal scène. Maar ook op deze nieuwe plaat blijkt hun aversie om ook maar een millimeter van hun platgetreden paden af te wijken, iets wat de meer kritische metalfan toch een beetje met een dubbel gevoel achterlaat.
Pluspunten
- Mooie, heldere productie
- Het gitaarwerk van het duo Dronjak/ Norgren
Minpunten
- De onwil om toch eens met iets nieuws voor de dag te komen
Hardrock en metal muziek zijn reeds van bij het ontstaan verbonden met teksten die handelen over fantasy onderwerpen. Reeds begin jaren 70 haalden o.a. Led Zeppelin en Uriah Heep inspiratie uit de wereld van ridders, draken en elfen. Aan het begin van de eighties pikten verscheidene bands het thema op, maar het was vooral Manowar dat er een flinke schep bovenop deed. Sindsdien is fantasy een geliefkoosd thema bij talloze bands voornamelijk in het powermetal segment. Sommigen ergeren zich mateloos aan dit soort van lyrics, voor anderen zijn ze een ideale uitvlucht uit de realiteit. Wat mij betreft is het allemaal best OK, zolang het niveau maar niet te infantiel wordt natuurlijk.
Hammerfall is één van de vele bands die gretig omspringen met fantasy-teksten. Het merendeel van hun nummers zijn van de hand van zanger Joachim Cans en gitarist Oscar Dronjak, die beide ook al het langst tot de groep behoren. Hun ondertussen elfde studioalbum opent sterk met het up-tempo nummer Never Forgive, Never Forget. De volgende vier songs, waaronder de titeltrack Dominion, mogen er ook zeker zijn met als hoogtepunt (We make) Sweden Rock, dat ook als single werd uitgebracht en gekenmerkt wordt door een hoog Manowar- gehalte en schitterend gitaarwerk van het duo Dronjak/Norgren. Jammer genoeg begint vervolgens een gebrek aan afwisseling de band parten te spelen, en steekt enige verveling de kop op. Seconds to One is een eerder flauwe ballad, Scars of a Generation en Dead by Dawn komen nauwelijks boven de grauwe middelmaat uit, en dat geldt ook voor het voorlaatste nummer Chain of Command. Gelukkig is Bloodline terug een knappe up-tempo track met een galopperend middenstuk en wat koorzang. And Yet I Smile sluit het schijfje af. Het is een soort van hymne met een mooie opbouw en afwisselend wat heviger en rustiger stukken, iets wat de variatie zeker ten goede komt. Dominion is dus zeker geen slechte plaat, maar bevestigt nogmaals dat Hammerfall niet geneigd is om zich door een vernieuwend muzikaal avontuur te laten verleiden.