Samenvatting
Recensie door voorzitter op 01/05/2019- Uitgebracht door Nuclearblast Records
- Metalfans score72
Enforcer is voor een goed deel geslaagd in het openbreken van zijn eigen succesformule. Niet elke fan zal staan juichen, maar geef het album genoeg luisterbeurten vooraleer je je oordeel klaar hebt.
Pluspunten
- Bonuspunten voor het lef om af te stappen van de succesformule
- In de midtempo-tracks zitten een paar parels
Minpunten
- Te weinig herkenningspunten voor de fans van het eerste uur
- Heel wat tracks gaan gebukt onder een overload aan pathos en bombast
- Niet elke track op een album moet epische proporties krijgen
Bij Enforcer hadden ze genoeg van het trage maar gestage groeiritme dat deze Zweedse speed/heavymetalband kon realiseren. Aan het nieuwe album Zenith werd zowat vier jaar gewerkt in de studio. Elke track moest en zou op z’n minst epische proporties krijgen, zodat de band er met reuzenschreden zou op vooruit gaan.
Een nobel opzet. En grotendeels zijn ze daarin geslaagd. Wel hebben ze daarvoor hun zo kenmerkende speedmetal in de kast gelaten en ingeruild voor glam- en hairmetal. Het absolute dieptepunt is de pianoballad Regrets. Bij de intro denk je nog dat dit de Enforcer-versie wordt van November Rain van Guns N' Roses, maar er komt maar geen Slash-achtige solo die deze Regrets naar een hoger niveau tilt. Het wordt zelfs geen lauwe powerballad, wel een tranendal (zeker voor de fans van het eerste uur) als afleggertje van Abba. Diezelfde pop-referentie komt naar boven op het van nochtans donkere lyrics-voorziene Forever We Worship The Dark. Ghost komt ermee weg, bij Enforcer hebben we toch onze twijfels. Hopelijk klinkt het live beter (harder, vinniger, ..) dan op het album.
Het is ook niet allemaal kommer en kwel. Aan Searching For You zullen de fans van het oudere werk zich moeiteloos kunnen laven. Op deze track toont Enforcer nog eens waar ze zo goed in zijn, ruige speedmetal, zelfs met een nieuwe gitarist. Ook Thunder And Hell is een prima speedmetaltrack. Zelfs in de meer midtempo hair- en glamtracks zitten een paar prima songs als Die For The Devil en One Thousand Years Of Darkness. Zenith Of The Black Sun doet denken aan het beste van Europe, Running Wild, Scorpions en zelfs Bon Jovi, maar mist nog iets om zich als hit op hetzelfde niveau te hijsen. Sail On loopt dan weer over van retro-pathos en bombast. Bands als Steel Panther en The Darkness brengen dit geluid met een vette knipoog in de muziek en vooral in de lyrics, terwijl Enforcer de ernst niet van het gezicht gewist krijgt. Een laatste lichtpunt op het einde van het album met Ode To Death. Deze halve prog-ballad levert wel kippenvel op.