Bæst – Danse Macabre

Bæst is een band uit Denemarken opgericht in 2015. Na een demo en EP'tje in eigen beheer te hebben uitgebracht, mochten ze voor hun debuutalbum een contract bij het grote Century Media Records tekenen. Dat het voor veel bands niet zo vlot loopt, is wel vaker gebleken.

Zelf beweert de band beïnvloed te zijn door grote namen zoals: Bloodbath, Morbid Angel, Grave, Entombed, etc… Het mag gezegd worden dat de vergelijking met (het oude) Bloodbath onmiddellijk de kop opsteekt tijdens het beluisteren van Danse Macabre, want de vocalen van Simon Olsen lijken wel erg op deze van Mikael Åkerfeldt in tijden van weleer (je weet wel, toen de beste man nog wou grunten). Zijn diepe, zuivere grunt is aangenaam om naar te luisteren en zeker een van de noemenswaardige pluspunten van deze jonge band.

Bæst brengt dus death metal van de oude school – zonder extra fransjes en tierlantijntjes: plompe, zware riffs, af en toe opgeleukt met een korte solo en afgewerkt met de diepe vocalen van Simon Olsen. Een zuivere productie en steengoede technische uitvoering zorgen er voor dat de nummers degelijk tot zeer goed te smaken zijn. Het grootste gedeelte van het album blijven de heren in mid-tempo musiceren. Af en toe wordt het gaspedaal ingeduwd en merk je dat Bæst een behoorlijke potentie in zich heeft. Op bepaalde momenten wordt de dode metalen herrie even ‘on hold’ gezet voor een verplicht akoestisch intermezzo (zoals Fleddy het zou zeggen…). Deze intermezzo’s zijn helaas te saai en te overbodig, want de muziek krijgt er niets extra van en wordt er niet mee naar een hoger niveau getild.

Met 33 minuten op de teller en met de aftrek van ongeveer een kleine vier minuten akoestische intermezzo’s, blijven er slechts 7 nummers over die goed zijn voor net iets minder dan een half uurtje death metal. Dit is veel te karig voor een debuterende band die zou moeten bruisen en blaken van inspiratie en energie. Wanneer bands een schijf van een uur opnemen, zijn de rustige intermezzo’s een welkome pauze om je kop boven water te steken, adem te halen en weer opgeladen verder te luisteren. Voor een album dat zo snel om is als Danse Macabre is het in mijn ogen eerder een vorm van veredelde plaatopvulling.

Tekstueel strooien de vijf Deense heren op Dans Macabre met clichés, zoals de reeds aangehaalde invloeden in de vroege jaren 90 ook deden: naar satanische, martelende of kerkhofrituelen. Je kent het wel, zaken waar Morbid Angel & co reeds vele albums over hebben volgeschreven.

Bæst heeft de potentie in zich om te groeien en open te bloeien als een mooie (of lelijke) death metal bloem, indien men bereid is om te leren uit de kleine foutjes die men maakt. Als debuut is Danse Macarbe een aangename, doch korte luisterervaring geworden.