Ghost - Prequelle

Ghost heeft een woelige periode achter de rug: wegens een hele hoop problemen binnen de band, die culmineerden in een rechtszaak, was frontman Tobias Forge verplicht om even zijn Papa-masker af te zetten. Voor de heidenen en leken onder jullie: Ghost is een band die zwaar gebruikt maakt van een satanische versie van christelijke symboliek, en hun frontman was logischerwijze de paus, de zogenaamde Papa Emeritus, waarvan de echte identiteit verzwegen werd. Na 3 incarnaties (1 per album) is het dus jammer genoeg gedaan met de anonimiteit. Gelukkig bleven onze favoriete duivelaanbidders niet bij de pakken zitten: hun ervaringen verwerkten ze in hun nieuwste album Prequelle, dat symbolisch handelt over een vrij woelige periode in de middeleeuwen: de pest. Om volledig een nieuw hoofdstuk in de Bijbel van de band te beginnen, werd er ook een einde gemaakt aan de Papa-bloedlijn: ‘frontman’ is deze keer de met helse dansbenen gezegende Cardinal Copia, Cardi C voor de vrienden.

De eerste stem die we horen is echter niet die van onze favoriete kardinaal: Het album wordt geopend met een beklemmende kinderstem, die het populaire (en op de pestplaag gebaseerde) Engelse kinderliedje Ring a ring of roses zingt. De beklijvende opener Ashes gaat echter jammer genoeg over tot een inleiding voor het volgende nummer, dat evengoed daarbij het gepast Hierdoor heeft het nummer op zichzelf geen enkele waarde buiten opener van het album te zijn, wat toch wel jammer is. Het nummer dat hierdoor ingeleid wordt, is anders wel subliem: Rats, de eerste single van het album, is een ongelofelijk catchy nummer, met goedgeschreven strofes en een refrein dat ideaal is om volop mee te zingen op de festivalweide, met een hoofdrol voor hun kenmerkende rollende ‘R’. Opvolger Faith is zowaar nóg beter: Met snoeiharde gitaren scheurt het nummer zich magnifiek open. Het is een geweldig nummer van begin tot eind, met prachtige gitaarlijnen en uitmuntende tekst. Het is ook veruit het zwaarste nummer van het album, wat echter niet moeilijk is: het album heeft een pak meer rock- en popinvloeden dan hun vorige plaat, Meliora, wat ook al niet hun zwaarste werk was.

Hierna gaat het echter razendsnel van het hoogtepunt de dieperik in: See the Light is een draak van een nummer. Dit is simpelweg een goedkoop, ongeïnspireerd popnummer, dat weinig weg heeft van eerder werk. Deze oncreatieve miskleun contrasteert enorm hard met het pareltje dat ervoor komt. Gelukkig vergeten we dit snel als we naar het prachtige Miasma luisteren. Een meer dan degelijk instrumentaal nummer, met een geniale saxsolo op het einde. Opvolger Dance Macabre is waarschijnlijk het nummer met het hoogste hitsinglegehalte: zeer poppy, maar toch apart en intrigerend, met een refrein dat uren in je hoofd blijft spoken. Via een zweverige, melancholische inleiding gaan we vervolgens over tot het sublieme Pro Memoria: Een nummer dat Ghost ademt. Beklijvende teksten, prachtige opbouw van de verschillende partijen, en onmogelijk om niet mee mee te zingen. Het daaropvolgende Witch Image is ook om vingers en duimen bij af te likken: wederom een torenhoog meezinggehalte, en het is verbazingwekkend hoe ze erin slagen om zulk een unieke sfeer te scheppen in de eerste seconden van het nummer. Deze sfeer blijft nog nazinderen tijdens Helvetesfonster: een enorm intieme instrumentale oase, die perfect de weg baant voor afsluiter Life Eternal. Deze zeemzoete eindnoot breit geslaagd een einde aan het album: het sluit zowel inhoudelijk als melodisch de thema’s van het album prachtig af.

Prequelle ligt bezaaid met helse pareltjes, maar jammer genoeg worden die ontsierd door enkele matige nummers, en vooral door de etterende pestvlek See The Light. Maar laat dat je niet ontmoedigen: 90% van het album is subliem, creatief en intrigerend vakmanschap, dat enkel te verwachten valt van mensen die hun ziel aan de duivel hebben verkocht. Ghost toont een andere, geslaagde kant van zichzelf, die wij wel kunnen smaken. Soms was er wel het occasionele heimwee naar de oudere, zwaardere stijl, maar die verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer een nummer als Faith door onze oorschelpen weergalmt. Daarnaast kent het album ook een ongeziene opbouw, die je zelden zo goed uitgevoerd ziet bij hedendaagse albums. Cardinal Copia en zijn Nameless Ghouls hebben ons overtuigd: wij kijken vol verwachting uit naar de sequel.