Breakfast At Midnight - Breakfast At Midnight

Breakfast At Midnight is de intrigerende naam van de Belgische hardrockband die sinds  2017 speelt onder de huidige, tweekoppige bezetting: Sten Van Hout voorziet het zang- en gitaarwerk, terwijl Brecht Stiers het drumstel onder handen neemt. Dit jong geweld verbaasde eerder dit jaar reeds het publiek van de kwartfinale van Humo’s Rock Rally met hun enorm energieke optreden, en komen nu op de proppen met hun allereerste volwaardige EP: alsook Breakfast At Midnight genaamd. Dit is er echter niet één van de minste, want ze telt maar liefst 7 (!) nummers, goed voor een dik halfuur luisterplezier.

Openen doen ze met het nummer Kidi Coke, een naam verwijzend naar een ludieke sketch over drugs van tv-programma Zonde Van De Zendtijd. Het nummer zelf is echter allesbehalve zonde van de tijd, en al zeker niet ludiek: na wat radiogeruis barst de plaat open met een knaller van een nummer. Lekker gitaarwerk gepaard met diepgaande lyrics zorgen voor een ideale opener, waar vele ‘grotere’ bands met jaloezie naar zullen luisteren. Hierna gaat het snel over in het wonderbaarlijke Coma: veruit meest rockende nummer van het album, dat je niet kan beluisteren zonder de dag nadien verstijfde nekspieren te hebben. Energiek drumwerk met moddervette riffs is een combinatie waar je mij niet snel nee tegen hoort zeggen. Rustig tokkelend spelen ze verder met Feel, dat openbloeit tot een meer dan degelijk nummer. Het is zeker niet het hoogtepunt van het album, maar toont wel de veelzijdigheid en het bereik aan van Sten’s vocale capaciteiten. Opvolger Lovesick geeft meer van dat: rustig openend, en losbarstend met magnifiek drumgeweld van Brecht krijgen we een stevig rockend nummer voorgeschoteld. Enkel aan de opbouw van het nummer schort het helaas, en het voelt niet zo vlot aan. Een kort, tokkelend en zoekend intermezzo tegen het einde was dan weer een zeer geslaagd risico om te nemen. En net als je denkt dat je alle facetten van de band ondertussen wel beluisterd hebt, smijten ze er het intieme What I’m To Say tussen: een prachtig akoestisch nummer, waar ze zich van een veel rustigere, innigere kant tonen. Dit biedt tevens een rustpauze aan op het album, wat bijdraagt aan de geweldige dynamiek die deze EP heeft. Na deze oase van rust bereikt men het hoogtepunt van het album: het fenomenale The Greater Dying. Als er één nummer is waarmee de band zich bewijst, is het dit wel: prachtige opbouw in het nummer zelf, uitmuntende tekst, een waaier aan stijlen, en beide bandleden tonen wat ze waard zijn. Zonder twijfel hun beste en meest veelzijdige nummer, dat naadloos overgaat in slotnummer 1813. Ik zou dit echter niet als apart nummer hebben beschouwd, aangezien het een perfecte afsluiter zou zijn voor The Greater Dying. Maar ook op zichzelf is het een beklijvend nummer, dat de plaat op weliswaar een rustige manier afsluit, maar zich meteen diep onder je huid nestelt vanwege het bijtende onderwerp (1813 verwijst naar het telefoonnummer van de zelfmoordlijn).

In zijn totaliteit is deze EP een pracht van een plaat die, ondanks hij de ontmaagding is van Breakfast At Midnight, enorm ervaren klinkt. Bangelijke dynamiek, ideale opbouw en enkele fantastische nummers geven het een grote herbeluisterwaarde. Het middenstuk, met de nummers Feel en Lovesick, had echter wel wat gevarieerder gemogen, maar dit wordt uiteindelijk mooi opgelost met een wonderbaarlijke akoestische opvolger. Ook de splitsing van de nummers The Greater Dying en 1813 vind ik een jammere keuze, wat natuurlijk niet wegneemt dat het beide geweldige nummers zijn. Moest je twijfelen om deze 2 heren een kans te geven, twijfel dan niet: zelden brengt zo’n jonge groep zo’n knaller van een plaat uit. En daarbovenop is deze ook nog eens gratis te beluisteren via Youtube, Spotify en Deezer: geen excuses om niet te genieten van dit jeugdig talent.