Moonspell - 1755

Met 1755, een conceptalbum over een aardbeving die in 1755 bijna de hele Portugese hoofdstad Lissabon verwoestte, is Moonspell aan zijn veertiende album toe. Oorspronkelijk zou het slechts een EP worden, maar na zowat tien jaar broeden is het een volledig album geworden.

Er zijn enkele opvallende wijzigingen ten opzichte van voorganger Extinct. Zanger Fernando Ribeiro gebruikt nauwelijks zijn cleane stem en zingt alle teksten in het Portugees. Om het Portugal-aspect compleet te maken, krijg je ook nog een fado-zanger erbij. Maar wie huivert bij zoveel ‘concept’ kan ik geruststellen, ook zonder het concept steeds in gedachten te moeten houden is 1755 heel genietbaar. De songtitels zijn zo gekozen dat als je geen Portugees kent, je toch ongeveer een idee hebt waarover het verhaal gaat.

Als geheel is de muziek agressiever en vooral bombastischer. Dat laatste komt o.m. door de toevoeging van klassieke orkestraties en een koor. De invloed van gothic en black zijn subtieler dan op voorgaande albums, een evolutie die al lang aan de gang is bij Moonspell, maar de melancholie en de voorliefde voor een duistere sound blijven wel prominent op het voorplan.

Opener Em Nome Do Medo is een nieuwe bewerking van een track van het album Alpha Noir. 1755, de track dan, kreeg een flinke scheut progmetal. Het toevoegen van de klassieke stemmen duwt het geluid van Moonspell dan eerder richting Nightwish en Therion, zoals in onder meer Abanão. In Tremor Dei en Desastre zijn dan weer meer klassieke metal.

Het opzet van 1755 was ambitieus. Onlangs deden deze Portugezen een tour met hun doorbraakalbums Wolfheart en Irreligious, die intussen meer dan 20 jaar oud zijn. Met een album dat terugkeert naar de roots van de band, zoals op Omega White, had Moonspell met veel minder risico’s veel meer fans gelukkig kunnen maken.

Wie Moonspell live aan het werk wil zien, kan op 1 maart naar Antwerpen (Trix).