Alestorm - No Grave But The Sea

Fans en critici vragen zich bij thema-bands als Alestorm soms af wanneer het thema uitgemolken zal zijn. Hoeveel teksten kunnen die van Sabaton schrijven over oorlog voeren vóór ze zichzelf gaan herhalen? Hoeveel songtitels in kerklatijn kan Powerwolf nog verzinnen vóór het vervelend wordt? Hoeveel liedjes over piraten kan Christopher Bowes van Alestorm uit zijn mouw schudden vóór de fans gaan beseffen dat ze die al eens eerder gehoord hebben? In het geval van Alestorm kan ik alvast zeggen dat er op het piraten-thema nog genoeg rek zat voor een vijfde album.

Verwacht op No Grave But The Sea, dat vijfde studio-album van Alestorm, evenwel geen opmerkelijke koerswijzigingen of nieuwe invalshoeken van de veruit populairste pirate-metalact van Europa. Deze band doet gewoon waar ze goed in zijn en dus krijg je een heel degelijk album, waar het speelplezier opnieuw van afspat en dat bijna helemaal in de lijn ligt van het vorige. De eerste albums van Alestorm bevatten wel enkele goede songs, maar wogen als geheel eerder licht. Dat veranderde bij album vier, Sunset On The Golden Age, dat ook als geheel niet teleurstelde en toch een paar nummers had met tekstueel enige diepgang. Opmerkelijk want deze band moet het toch vooral hebben van zijn live-performances waarbij het plezier en de sfeer voorop staan. De band had ook gewoon perfect kunnen doorgaan met om de zoveel jaar een matig album met één of twee cheesy hits af te leveren. Zo’n carrière zou misschien toch te makkelijk geweest zijn. Als muzikant en songschrijver heb je toch altijd wat te bewijzen tegenover jezelf. Op No Grave But The Sea heeft Alestorm de lat opnieuw zo hoog gelegd als op Sunset On The Golden Age. De luisteraar krijgt net als op het vorige album een fijne mix van folkmetal, klassieke heavy metal en powermetal. Voor het eerst wordt daar zelfs wat metalcore aan toegevoegd, onder meer in de track Alestorm. Geen splijtende solo’s en geen te moeilijke of lang uitgesponnen composities, maar toch zeker geen haastwerk. Ook in de teksten zijn er geen grote wijzigingen: het hoofdthema blijft drinken (Bar und Imbiss), met daarnaast onderwerpen als vechten, varen en exotische bestemmingen (Treasure Island). Alle tracks liggen goed in het gehoor en hebben een refrein dat werkelijk iedereen al tijdens de eerste luisterbeurt kan meebrullen. De eerder ‘ernstige’ nummers zijn deze keer Man The Pumps, To The End Of The World en No Grave But The Sea. Daarnaast zet Alestorm als contrast de platte scheldtirade Fucked With An Anchor en de net-niet-disco van Mexico, als om aan te geven dat ze hun roots niet verloochenen. Of er op de thema-formule van Alestorm nog genoeg rek zit voor een zesde studio-album, zal de toekomst uitwijzen. Met dit vijfde album kan alvast elke fan tevreden zijn.