My Dying Bride - A Mortal Binding

Melancholische doom metal met lyrics die doordrenkt zijn van tristesse. Als ik twee favoriete bands zou moeten opnoemen die aan deze voorwaarden voldoen, dan kom ik vanzelf bij het Zweedse Draconian en het Engelse My Dying Bride. Beide formaties zijn al meer dan dertig jaar in de running, en op een enkele uitzondering na, zijn alle albums die ze uitbrachten van een constant hoog niveau. Het vorige My Dying Bride-album, The Ghost Of Orion, droeg de littekens van een emotioneel zware periode in het leven van frontman Aaron Stainthorpe (zijn toen vijfjarige dochter moest vechten tegen kanker, die gelukkig overwonnen werd).  Dat album had dan ook een erg getormenteerd karakter waarbij de violen van Shaun MacGowan een zeer belangrijke rol speelden. Op het nieuwe schijfje, A Mortal Binding, is die droevige melancholie terug wat meer in evenwicht met de pure agressie die de band ook altijd in zich heeft, en de diepe grunts van Stainthorpe zijn hier bijna net zo belangrijk als zijn cleane zang. A Mortal Binding verscheen op 19 april bij Nuclear Blast en telt zeven songs met een totale speelduur van bijna 55 minuten.

We gaan van start met Her Dominion, een track die er stevig tegenaan gaat. Deze song bevat geen cleane zang, en het zijn vooral de onaards diepe grunts van  Stainthorpe die het nummer dat agressieve gevoel meegeven. Er wordt al eens vergeten dat bij een band zoals My Dying Bride heel wat songs vertrekken vanuit het dynamische drumwerk. Thornwyck Hymn is zo'n song waarbij het drumwerk een leidende rol op zich neemt, en is ook qua compositie bijzonder knap. Nog indrukwekkender van opbouw is The 2nd Of Three Bells dat net als Thornwyck Hymn reeds eerder als single werd uitgebracht. Een dreigende riff domineert Unthroned Creed, en die dreiging wordt nog intenser in het midden van de song, waarbij de zang ronduit onheilspellend wordt. Het ruim elf minuten lange The Apocalytist mag gerust beschouwd worden als het hoogtepunt van het album, maar het is wel een track die veel van de luisteraar vergt. Er zit opnieuw veel woede in dit nummer, maar die agressie wordt tegelijkertijd ook getemperd door de klagende viool van  Shaun MacGowan. Je zou kunnen denken dat na vijf zo'n sterke nummers zowat alles uit de kan werd gehaald en de band niets meer aan dit verhaal toe te voegen heeft, maar niets blijkt minder waar te zijn. Zowel A Starving Heart, met prachtig twin gitaarwerk van de gitaristen Andrew Craighan en Neil Blanchett, als afsluiter Crushed Embers zijn beiden tracks die niet hoeven onder te doen voor de rest van het schijfje.

Vorig jaar speelde My Dying Bride nog een erg sterke set op Graspop (hoewel ik bands zoals My Dying Bride, Draconian en Cradle Of Filth veruit prefereer op een podium na zonsondergang of in de donkere sfeer van een zaal). Het feit echter dat hun ganse tournee van dit jaar werd gecanceld doet natuurlijk vragen rijzen of het intern bij deze band wel zo goed gaat. De reden van afgelasten van deze tour zit in de interne spanningen die aanwezig zijn binnen de groep en die nog werden aangezwengeld door het slopende productieproces van het nieuwe album. Afwachten dus of we misschien volgend jaar de band te zien zullen krijgen met een setlist waarbij ook een aantal van de nieuwe songs gespeeld zullen worden.