High On Fire - Cometh The Storm

In 2019 won de Amerikaanse band High On Fire een grammy award voor de beste metal performance met het nummer Electric Messiah. Dat was een ietwat Motörhead-achtige song die een stuk meer up-tempo was dan hetgeen we doorgaans van deze band gewoon zijn, want High On Fire is in eerste instantie toch vooral een sludge metalband. Dat genre is voornamelijk een Amerikaans fenomeen, dat ontstond toen bands zoals Black Flag en Saint Vitus de ruige sound van hardcore punk gingen koppelen aan langzamere doom metal riffs. Sludge metal klinkt op zijn best wanneer het geheel aanvoelt als een logge, op hol geslagen trein die alles op zijn weg verpulvert. Daarvoor is een combinatie nodig van hamerende drums, bulderende bassen en verlaagd gestemde, zwaar vervormde gitaren, en één van de bands die daarin met verve slaagt is zeker High On Fire.

Deze groep werd in 1998 opgericht en is altijd een trio geweest, met zanger/ gitarist Matt Pike als frontman. Opmerkelijk is dat de herkomst van de bandnaam te vinden is in de song Fire On High van de Britse poprocklegende Electric Light Orchestra, die in de jaren 70 en 80 voor een hele resem hits zorgde. Hitgevoelig kan je High On Fire uiteraard niet noemen, want daarvoor is hun muziek natuurlijk veel te zwaar en te extreem. De formatie debuteerde in 2000 met het erg gewaardeerde album The Art Of Self Defence, en bracht nadien nog zeven studioalbums uit, waarbij hun laatste schijfje, Electric Messiah, wat meer snelle thrash-achtige songs bevatte, en daarmee wat afweek van de gebruikelijke sludge metal formule. Hun beste plaat is, wat mij betreft, Snakes For The Divine uit 2010, met daarop ijzersterke tracks zoals Frost Hammer, Holy Flames Of The Fire Spitter en de titeltrack. Intussen zijn er sinds Electric Messiah alweer zes jaar verstreken, en werd het dus hoog tijd voor een opvolger, die er op 19 april dan eindelijk ook kwam. Het nieuwe album kreeg de titel Cometh The Storm mee, telt elf tracks en heeft een totale speellengte van 58 minuten.

Cometh The Storm is in zekere zin een terugkeer naar de vertrouwde loodzware sludge metal, en bij slechts een beperkt aantal songs wordt de snelheid echt opgedreven. Drie songs vormen de hoogtepunten, of in dit geval beter gezegd de zwaargewichten van dit nieuwe plaatje. Dat zijn de openingstrack Lamsbread, de reeds eerder verschenen single Burning Down en de afsluiter Darker Fleece. Het genadeloos harde Lamsbread zet meteen de toon, en de laatste twee minuten van het nummer laat Matt Pike zijn gevarieerde, scheurende gitaarsolo's de vrije loop. Burning Down is mijn favoriete track van het schijfje. Het zeer intensieve drumwerk van Coady Willis en de raspende zang van Matt Pike eisen hier de hoofdrol op, terwijl Darker Fleece een bijna tien minuten durende finale is met een ondoordringbare geluidsmuur van doom metal riffs. Een tijd geleden trok bassist Jeff Matz op studiereis door het Midden-Oosten om er de saz (een lokaal snaarinstrument) te leren spelen, en het resultaat daarvan is te horen op Karanik Yol. Het is een bijna vier minuten durend sfeervol nummer dat je onderdompelt in een mysterieuze, oosterse sfeer. Met The Beating gaat het tempo stevig de hoogte in, en deze track valt wel wat te omschrijven als een kruising van Motörhead en Celtic Frost. De overige zes songs zijn allen typische High On Fire songs die het kwaliteitslabel van de band met zich meedragen, maar waarbij ik me wel de bedenking maak dat de groep diversiteit in hun songs nooit als belangrijke factor heeft beschouwd. Eens een nummer is opgestart blijft het meestal de ganse tijd in hetzelfde tempo, net zoals je ook een logge, loodzware trein niet zomaar van koers of snelheid kan laten veranderen. Het is nu eenmaal het handelsmerk van een band zoals deze, maar het zorgt er ook voor dat tracks zoals Sol's Golden Curse en Lightning Beard nauwelijks echte herkenningspunten hebben en dus ook minder memorabel zijn.

Cometh The storm was het lange wachten zeker waard, want dit schijfje zal toch wel weer een relatief breed metalpubliek kunnen aanspreken, maar een echte mijlpaal in de discografie van High On Fire, of meer algemeen in het sludge metalgenre, is het evenwel niet geworden.