Lost In Grey - Odyssey Into The Grey

Lost In Grey bestaat reeds sinds 2013, maar ik kreeg de band pas in het vizier in 2021, bij de release van hun derde studioalbum, Under The Surface. Het gaat hier om een zevenkoppige symfonische metalband die afkomstig is uit Finland. Die Finse afkomst is op zich natuurlijk geen echte garantie voor kwaliteit, maar laten we eerlijk zijn, er zijn toch verdomd vele goede groepen die dat land als hun thuisbasis hebben. Ondanks het feit dat  Lost In Grey uit zeven leden bestaat, heeft er gedurende die elf jaar nog maar één bezettingswissel plaatsgevonden, namelijk aan het drumstel.

Op hun website profileert Lost In Grey zich als de pioniers van de 'theatrical metal'. Daar valt zeker iets voor te zeggen, want theatraal klinkt de muziek van deze band zeker wel, maar laten we het toch maar gewoon bij symfonische metal houden in plaats van er alweer een subgenre bij te verzinnen. De sound van deze groep laat zich kenmerken door hemelsbrede melodieën waarbij bombast zeker niet wordt geschuwd. De groep heeft één zanger en twee zangeressen in de line-up, en daarbij is boegbeeld en vocalist Harri Koskele ook de keyboard speler en de belangrijkste songwriter binnen de band. In de aanloop naar de release van hun inmiddels vierde album werden in het begin van dit jaar reeds drie singles uitgebracht die allemaal erg veelbelovend klonken. Het nieuwe schijfje, dat de titel Odyssey Into The Grey meekreeg, werd op 5 april uitgebracht door het nog relatief bescheiden Duitse label El Puerto Records. Het album bevat acht songs die samen op exact een uur afklokken.

Een grijs, mistig landschap van waaruit een paard en koets opduikt. De koetsier is een schimmige, mysterieuze figuur en een brandende lantaarn maakt de geheimzinnigheid op de cover van het album compleet, en zo wordt je via die cover op de ideale manier binnengeleid in het muzikale rijk van Lost In Grey. Tijdens de eerste drie songs staat het bombastische karakter van de band centraal, met machtige melodieën, geniale refreinen en met de sopraanstemmen van beide zangeressen, Anne Lill en Emily Leone, in een hoofdrol, maar evengoed hoor je woeste passages met blastbeats. Alle drie deze songs hebben een speelduur die de zeven minuten overschrijdt, en vooral track nummer drie, Time, springt er nog net een beetje bovenuit. Het refrein van dit nummer is zo mooi dat het wel uit de hemel lijkt te zijn neergedaald, en als naar het einde van de track de blastbeats zich komen vervoegen, slaag ik er niet meer in om een spontaan kippenvelgevoel te onderdrukken. Met Two Wolves volgt er een song die veel meer aanleunt bij folkmetal. De tribale zang en drums zorgen hier voor de nodige afwisseling tussen al het vorige bombastische geweld. Ook de track Vem Kan Segla Förutan Vind, dat gebaseerd blijkt te zijn op een Zweeds volksliedje, kan zeker afwijkend genoemd worden. Een kinderkoor eist hier een belangrijke rol op, en de eigenzinnige bewerking doet me onwillekeurig denken aan Tarja Turunen, die er ook geen graten in ziet om dergelijke ideeën in haar muziek te verwerken. Het ligt nogal voor de hand dat Nightwish als belangrijkste invloed voor de songs van Lost In Grey mag genoemd worden, maar ook de eigenzinnige ideeën van een band zoals Therion, en dus ook Tarja mogen als invloeden zeker niet onderschat worden. Met de akkoestische ballad Hailuoto gaat het tempo even helemaal omlaag, vooraleer de elf minuten durende, epische titeltrack het geheel mag afsluiten.

Odyssey In The Grey is een album dat elke fan van symfonische metal toch zeker eens een keer zou moeten gehoord hebben. Na de toch al erg sterke voorganger, Under The surface, lijkt er geen maat te staan op de creativiteit die deze band aan de dag legt. Lost In Grey is dan ook een groep waarvan we in de toekomst ongetwijfeld nog veel mooie mogen verwachten.