Whom Gods Destroy - Insanium

Whom Gods Destroy is een nieuwe formatie en daarom is het misschien best om eens te overlopen hoe deze band is ontstaan. Daarvoor moeten we naar de Amerikaanse progmetalscène waar Dream Theater nog steeds de meest succesvolle band uitmaakt. Toen de groep Sons Of Apollo in 2023, er na een bestaan van een zestal jaar mee ophield, keerde drummer Mike Portnoy terug naar zijn oude nest bij Dream Theater. Twee van de overige bandleden van Sons Of Apollo, namelijk gitarist Ron Tal en keyboard speler Derek Sherinian, besloten vervolgens om samen met Yas Nomura (bas) en Bruce Valverde (onder andere bekend als drummer van de Braziliaanse band Angra) een nieuwe band op te richten. Die formatie kreeg de naam Whom Gods Destroy, en wat nog het meest in het oog sprong was het feit dat Dino Jelusick, zonder twijfel één van de allerbeste metalzangers van het moment, ook aan de line-up werd toegevoegd. Het debuutalbum van deze nieuwe groep kreeg de titel Insanium mee en werd op 15 maart door het label InsideOut Music uitgebracht.

In The Name Of War mag het schijfje openen en is een uiterst krachtige song die kenmerken vertoont van zowel Dream Theater als van Symphony X. Hoe treffend de zang past in het geheel van de sound mag blijken uit Over Again, één van de zwaarste tracks op het album. Jelusick's voorkeur voor progmetal bleek vroeger al uit het feit dat hij als zanger mocht aantreden op het album War Of The Worlds Part II van Michael Romeo, die al sinds jaar en dag leadgitarist is bij Symphony X, ook al zo'n icoon uit de Amerikaanse progmetal scène. Tijdens The Decision en Crawl vloeien invloeden uit de classic rock en progmetal mooi samen in krachtige melodielijnen die net zo goed afkomstig hadden kunnen zijn van Whitesnake of Dio, terwijl met name het gitaarwerk, en dan vooral de solo's erg dissonant klinken. De ballad Find My Way Home doet dan weer in ruime mate denken aan de hoogtijdagen van de Britse rockband Rainbow en vormt een heerlijk orgelpunt van dit plaatje. Insanium is een eerder ontoegankelijk maar vooral ook gevarieerd album. Zo is Crucifier heavy en agressief, terwijl Keeper Of The Gates met zijn Led Zeppelin en Deep Purple achtige trekjes herinneringen oproept aan lang vervlogen tijden. Het volledig instrumentale Hypernova 158 is vooral een demonstratie van dissonante gitaarvirtuositeit en tegendraadse ritmes, maar draagt verder niet echt bij aan de kwaliteit van het album. Dat is gelukkig weer wel het geval bij de afsluitende titeltrack, die tevens de langste song van het schijfje is en waarop alle eerder genoemde invloeden nog eens aan bod komen.

Insanium is een schitterend visitekaartje van een band die toch voornamelijk zijn weg zal vinden naar de fans van complexe progmetal. Als je liefhebber bent van bands zoals Dream Theater en Symphony X, en bovendien ook wel affectie vertoont met de classic rock uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, dan zal dit debuut van Whom Gods Destroy wel iets voor jou zijn.  Wat mij betreft is het zeker één van de sterkste progmetal platen van de laatste jaren.