Samenvatting
Recensie door KurtHCM op 07/04/2024- Uitgebracht door SharpTone Records
- Metalfans score65
De Australische metalcore band Alpha Wolf komt met Half Living Things met een album dat geen baanbreker is in het genre en zal vooral de talrijke fans een plezier doen. Weinig verrassingen met wel enkele tracks die bewijzen dat deze band meer in z’n marge heeft maar niet kan uiten op hun derde langspeler.
Pluspunten
- De stem van Lochie Keogh klinkt goed voor het metalcore genre.
- De hulp van Ice-T op Sucks To Suck geeft het album een extra tintje.
- Sommige tracks steken er bovenuit.
Minpunten
- Buiten enkele uitzonderingen heeft het album weinig variatie.
- Productie kan beter.
- Het scratchen van een dj middenin een song werkt storend.
Alpha Wolf is een metalcore band uit het verre Australië en is met Half Living Things al toe aan hun 3e “full length” studio album. De voorgangers zijn A Quiet Place To Die (2020), Mono (2017) en hun debuut EP Origin (2015). In de carrière van de band, heeft Alpha Wolf al aardig wat verschillende line-ups gehad. Zo kreeg de band in 2018 al een andere vocalist zodat Adian Ellaz vervangen werd door Lochie Keogh, welke een goeie schreeuwstem heeft. Ook werden er al vervangers gevonden voor de posities aan zowel de bas - , lead gitaar én aan de drums. Ondanks deze verschuivingen weet deze band toch al meer dan 800.000 volgers op Spotify te plezieren en nam August Burns Red hen niet toevallig mee op hun Australische tournee.
Om te beginnen, de eerder uitgekomen singles Whenever You’re Ready en Sucks 2 Suck van Half Living Things. Dit leek me een goeie keuze omdat deze tracks er ook voor mij het meest uitspringen. Alpha Wolf krijgt op Sucks 2 Suck zelfs de (in mijn ogen “commerciële”) hulp van de old school rap-legende en Body Count’s frontman Ice-T. Dit laatste zal Alpha Wolf zeker een duw in de rug geven qua bekendheid én populariteit, wat geen synoniemen zijn.
Andere nummers zoals opener Bring Back The Noise, Double Edge Demise, Haunter, Feign, Garden Of Eyes zullen liefhebbers van Slaughter To Prevail, Bodysnatcher, en Emmure zeker kunnen bekoren. De beginnende tracks zijn goed maar ze worden muzikale herhalingen van zichzelf naargelang het album vorm krijgt. Half Living Things klinkt ook alsof elke gitaar rif samen met de drums een mix krijgt met behulp van een het scratchen van een dj.
Gelukkig zijn er andere uitzonderingen op het album. De afsluitende nummers Half Living Things en Ambivalence had ik eerder verspreid over het album om toch die variatie in het album te brengen. Jammer dat deze tracks naar achter geschoven zijn.
Mijn conclusie hieruit is toch dat je Half Living Things weinig inspirerend of afwisselend kunt noemen. Is dit slecht album in z’n genre? Neen, maar het is gewoon teveel van hetzelfde te noemen. Sowieso een pluim dat de Alpha Wolf het album zelf produceerde, maar volgende keer raad ik hen toch aan een meer ervaren producer erbij te nemen.
De reden van deze eerder korte review over deze Half Living Things van Alpha Wolf, dat op 5 april uitkomt via Sharptone Records ,lijkt me dan ook evident. Ikzelf wil met mijn beoordeling voor de lezer niet in herhaling vallen voor een album dat het grotendeels op zichzelf al doet. Hopend op begrip.