Leaves' Eyes - Myths Of Fate

Leaves' Eyes mag dan van oorsprong wel een Duitse band zijn, voor hun lyrische thema's wenden ze zich bijna uitsluitend tot de Vikingcultuur en de bijbehorende mythologie. Op hun laatste album, The Last Viking uit 2020, werd op een boeiende wijze verteld over de laatste dagen van de Vikingheerschappij in sommige delen van het middeleeuwse Engeland. Die teksten waren dan wel het sterkste punt van dat album, want op puur muzikaal vlak loopt het de laatste jaren toch niet meer zo lekker bij deze symfonische metalband. Hun laatste echt sterke plaat, Symphonies Of The Night, dateert alweer van elf jaar geleden, en sinds zangeres Liv Kristine de band verlaten heeft is er op kwalitatief vlak een neerwaartse trend voelbaar bij deze groep. De vocals van haar opvolgster Elina Siirala matchen naar mijn mening veel minder met het symfonische concept van de groep, maar ook qua composities laat de band tegenwoordig steken vallen. Drie van de vier vooruitgeschoven singles klonken echter best wel veelbelovend, en dus had ik goede hoop dat het nieuwe album, Myths Of Fate opnieuw beterschap zou bieden. Het schijfje bevat elf songs die samen afklokken op net geen 50 minuten, en werd op 22 maart uitgebracht bij het label AFM Records.

De albumtitel en cover verwijzen naar de Nornen, de drie schikgodinnen uit de noordse mythologie, en zo duiken we track na track alweer onder in de duistere diepten van de Viking sages. Het album gaat van start met Forged By Fire, één van de geslaagde singles die reeds eerder werden uitgebracht, en voldoet uitstekend als opener. Realm Of Dark Waves en Who Wants To Live Forever doen om meer dan één reden eerder aan Nightwish denken en zijn ook best wel sterke nummers. Ook Hammer Of The Gods valt nog goed in de smaak, maar dan komt er met In Eternity helaas het kantelpunt, en het is eigenlijk onverklaarbaar hoe het album vervolgens als een pudding in elkaar zakt. Net op het moment dat ik begon te denken dat het merendeel van de nieuwe songs meer op maat zouden geschreven zijn voor de zangcapaciteiten van Siirala, moet ik alweer op mijn mening terugkomen. Elina Siirala zingt met een stem die uitgaat van kracht, daar waar haar voorgangster veel meer passie en mysterie in haar stem liet doorklinken, en een genre als symfonische metal moet het nu eenmaal van fantasie en mysterie hebben. Als liefhebber van dit genre wil je steeds weer verwonderd worden, en dat is net hetgeen dat vanaf track nummer vijf, In Eternity niet meer gebeurt. De overige zes songs variëren van zeer matig (Elder Spirit en Fear The Serpent), via de zoutloze ballad Godess Of The Night tot dodelijk saaie tracks zoals Sons Of Triglav en Einherjar. Als de laatste tonen van afsluiter Sail With The Dead uitgedoofd zijn, besef je dat Myths Of Fate alweer een erg matige prestatie is van een band die het vroeger veel beter deed.

Een viertal goede nummers maken uiteraard nog geen goed album, en Myths Of Fate is dan ook, ondanks het sterke begin, een  behoorlijke tegenvaller. Composities die gekenmerkt worden door een gebrek aan durf liggen hier zeker aan de oorzaak, maar nog belangrijker is de rol van  Elina Siirala, die veel beter geschikt zou zijn als zangeres van een powermetal band, zoals blijkt uit de songs Forged By Fire en Hammer Of The Gods. De aanvullende harsh vocals van frontman Alexander Krull tenslotte, voldoen zoals steeds zonder meer, en ook over de performance van de ritmesectie en van gitarist Micki Richter valt dan weer weinig te klagen.