Amaranthe - The Catalyst

De rode lijn die ik persoonlijk hanteer voor de score van een albumrecensie is die van 70 punten. Bij een album dat onder de 70 scoort wil dat volgens mijn interpretatie zeggen dat de minpunten sterker doorwegen dan de pluspunten. Die interpretatie op een schaal van 0 tot 100 is voor elke recencent natuurlijk anders en dus ook nogal persoonlijk. Omdat ik er vanuit ga dat, op een aantal uitzonderingen na, elke band voor elk nieuw album steeds weer het beste van zichzelf geeft, hou ik er ook helemaal niet van om lage scores mee te geven.

Ondanks een ruim aantal luisterbeurten heb ik bij de nieuwe studioplaat van Amaranthe niet echt veel pluspunten kunnen ontdekken. The Catalyst, het nieuwe, zevende schijfje van deze groep, en de opvolger van het nog vrij sterke Manifest uit 2020, is in vele opzichten dan ook eerder een tegenvaller. Ik heb Amaranthe altijd wel goed kunnen waarderen, want hun albums stralen steeds veel energie uit, en ook op het podium is de dynamiek binnen deze band altijd sterk aanwezig. De elektronische elementen die met hun metal worden verweven getuigen van een frisse aanpak, en de band kan als één van de voortrekkers van dit subgenre beschouwd worden. Bij The Catalyst echter, werd veel van die frisheid opgeofferd aan een overmatig opgefokte sound die meer en meer ten dienste lijkt te staan van iets wat je als 'dancemetal' zou kunnen omschrijven. Die overgang van (symfonische) powermetal met elektro-invloeden naar een vorm van metalcore met popinvloeden werd reeds ingezet op het vorige plaatje, maar daar waar op Manifest de aanpak nog vrij geïnspireerd klonk, is dat met The Catalyst veel minder het geval.

Eén van de minpunten van dit nieuwe schijfje vind ik het erg voorspelbare, afgemeten karakter van de zanglijnen. Amaranthe telt drie vocalisten en het lijkt bijna plichtsbewust hoe de drie stemmen in zowat elke song elkaar opvolgen. Het is eigenlijk enkel zangeres Elize Red die nog met voldoende passie zingt, terwijl nieuwkomer Michael Sehlin (cleane zang) en Nils Molin (harsh vocals) minder overtuigend overkomen. Van deze laatste vraag ik me trouwens al een tijdje af hoe relevant zijn grunts nog zijn in het huidige muzikale concept van de groep.

Een tweede minpunt is het feit dat vrijwel alle tracks identiek in elkaar zitten en ook allemaal rond de drie minuten afklokken. Zo wordt het toch allemaal nogal eenheidsworst waarbij er nooit eens buiten de lijntjes wordt gekleurd. Na de eerste vijf nummers heb ik tijdens de track Interference dan ook het gevoel dat ik het zowat helemaal gehad heb, en het is toch wel frappant dat de enige ballad van het album, Stay A Little While de beste track van het plaatje blijkt te zijn.

Toch wil ik hier met een positieve noot eindigen, want het laatste wat van Amaranthe kan gezegd worden is dat ze een band zouden zijn die niet in beweging is en niet met hun tijd mee evolueert. Het lijdt geen twijfel dat heel wat van hun fans van mening zijn dat de groep, met The Catalyst, haar definitieve sound voor de toekomst heeft gevonden, en dat zou ook wel eens het geval kunnen zijn. Bovendien heeft de band ook op dit nieuwe schijfje haar geweldige dynamiek kunnen behouden, en dat is, naast de sterke performance van Elize Red en de ritmesectie, zeker ook te danken aan de bijdrage van de vermaarde producer Jacob Hansen.