Borknagar - Fall

Het Noorse Borknagar is één van de bands die er mee heeft voor gezorgd dat het blackmetal genre niet verworden is tot louter een muziekstijl met grauwe screams, losgeslagen blastbeats en een ongepolijst geluid. Samen met onder meer Enslaved, Dimmu Borgir en Cradle Of Filth heeft Borknagar voor diversiteit in het extremere genre gezorgd. Deze band bestaat nu dertig jaar en de meeste wijzigingen in de bezetting vonden plaats bij de tweede gitarist en aan de drumkit. In 2019 verliet één van de toenmalige zangers, namelijk Vintersorg nog de band, maar sindsdien en dus ook sinds het laatste album, True North, is de line-up dezelfde gebleven. Op 23 februari koden we dan eindelijk kennismaken met het nieuwe, inmiddels twaalfde studioalbum van de groep. Dat schijfje kreeg de titel Fall mee, werd uitgebracht door het label Century Media Records en telt acht songs met een totale speelduur van vierenvijftig minuten.

Na de twee uitstekende, vorige albums, Winter Thrice en True North, was het vooral de vraag of het nieuwe plaatje zou kunnen wedijveren met deze twee mijlpalen uit de geschiedenis van de groep. Feit is dat Fall in zijn geheel minder verrassend aanvoelt dan zijn illustere voorgangers, maar met alle experimenteerdrang van de afgelopen jaren was het het wellicht geen slecht idee om voor deze keer de vernieuwing eens on hold te zetten. Op Fall wordt er geregeld een brug geslagen naar de roots uit het prille begin van de band, die dan samen met de recentere invloeden door de blender worden gehaald. Het nieuwe album heeft geen knallers in petto zoals bijvoorbeeld The Fire That Burns of Voices, maar globaal gezien ligt de lat bij Fall zeker niet lager dan bij de vorige schijfjes.

De openingstrack Summits is zo'n nummer waarbij de groep teruggrijpt naar de snelle en rauwe blackmetal van weleer, maar daarnaast wordt de song ook opgesmukt met een proggy tussenstuk. Dat Borknagar door de jaren heen is geëvolueerd van een louter extreme band naar de huidige formatie met evengoed Dream Theater en Led Zeppelin invloeden mag nog eens blijken uit het nummer Moon met de cleane zang van Lars Nedland in een hoofdrol. De afwisseling tussen de cleane zang van Nedland en de harsh vocals van ICS Vortex maakt van Stars Ablaze één van de hoogtepunten op dit schijfje. Ook de wijze waarop de furieuze blastbeats op deze song worden afgekoeld door een schitterende langzame passage is meesterlijk. Ook Unraveling kent een interressant verloop. Enerzijds wekt deze track een behoorlijk retro gevoel op, en dat vooral door het gebruik van het Hammond orgel, maar de opbouw van de song is dan weer veeleer progressief getint. Vooraleer het bijna tien minuten durende Northward in volle bombastische glorie mag afsluiten, kunnen we nog even op adem komen met het ballad achtige The Wild Lingers, dat voorzien is van fraai ingetogen gitaarwerk. Over dat gitaarspel van Øystein G. Brun, het enige overblijvende bandlid uit de originele line-up, en van de tweede gitarist, Jostein Thomassen, heb ik het hier nog niet gehad, maar het mag duidelijk zijn dat hun gevarieerde gitaarkunsten in hoge mate bijdragen aan de kwaliteit van het songmateriaal.

Ook al is Fall dan een album zonder echte verrassingen of nieuwe invalshoeken, het is en blijft een typische Borknagar plaat die garant staat voor kwaliteit. Alleen al het feit dat dit zo vanzelfsprekend is, is veelzeggend voor de klasse van deze Noorse formatie.