Metalite - Expedition One

Bij de Zweedse band Metalite zijn ze hun ambities blijkbaar stevig aan het opschroeven. Na drie eerder vrij modale studioalbums, die allen rond de 48 minuten afklokten, was nu blijkbaar de tijd gekomen voor een wat ambitieuzer project, namelijk een conceptplaat die maar liefst zestien songs telt met een gezamenlijke speelduur van 68 minuten. De muzikale stijl van Metalite is te omschrijven als powermetal met stevige invloeden uit de electropop, en de synthesisers spelen dan ook een minstens zo belangrijke rol als de gitaren. De kracht schuilt bij deze formatie in de dynamiek van de songs en natuurlijk ook in het talent van de uitstekende frontzangeres Erica Ohlsson. Haar stem is krachtig en wendbaar en is uiterst geschikt voor dit soort van power-popmetal dat Metalite brengt, en uit alles blijkt ook duidelijk dat ze echt in deze band gelooft. Het nieuwe album, dat de titel Expedition One meekreeg, rolt een eigen verzonnen sci-fi verhaal uit en werd op 19 januari uitgebracht bij het label AFM Records.

Op de albumcover prijkt Erica Ohlsson in een uitdagende pose met op de achtergrond een futuristisch decor. Het trekt meteen alle aandacht en het neemt ons ook mee in de science fiction sfeer van het verhaal dat plaatsvindt in het jaar 2055. In dat verhaal ben ik niet al te diep gaan graven, maar een vluchtige blik op de lyrics zeggen me dat de storyline hier lang niet zo boeiend blijkt te zijn zoals dat bijvoorbeeld wel het geval is bij Avantasia of Ayreon.

Op muzikaal vlak is Metalite altijd al een groep geweest die zich in de schemerzone bevindt tussen metal en popmuziek, en in dat opzicht is er op Expedition One een iets beter evenwicht bereikt tussen de gitaren en de synthesizers. Daardoor is het globale geluid, vergeleken met voorganger A Virtual World, wat meer opgeschoven in de richting van een sterkere metalsound. Na een wat aarzelende start met de titeltrack, waarbij het refrein veel te vaak herhaald wordt, krijgen we met de drie volgende songs, Aurora, CtrAltDel en Cyberdome het beste te horen wat dit album te bieden heeft. Metalite etaleert hiermee hetgene waar ze het beste in zijn, namelijk lichtvoetige popmetal met erg catchy refreinen en een goed op dreef zijnde Erica Ohlsson. Met name CtrAltDel is een uitstekende track, en dat ondanks het hoge gehalte aan synthesiserpop. Verderop in de tracklist treffen we nog het sterke en ook al erg catchy New Generation aan, maar dan hebben we al het goede van dit schijfje zowat gehad. Als je bij track nummer 8, In My Dreams, begint te beseffen dat je nog maar halfweg het album bent gekomen, en er nog eens net zoveel songs op je af komen, die eigenlijk allemaal uit hetzelfde vaatje worden getapt, begint het het ook te dagen dat dit album uiteindelijk zijn ambitieuze beloftes niet zal kunnen waarmaken. Expedition One is gewoon in speelduur een veel te lang uitgesponnen album met een vrij groot aantal overbodige tracks.

Teveel van hetzelfde, te weinig diepgang en een conceptverhaal dat maar niet van de grond komt, kelderen het niveau van dit gehele project. Het doet me concluderen dat een dergelijk diepgaand concept gewoon niet in het DNA van een band als Metalite aanwezig is. Laat deze groep maar gerust verdergaan met schijfjes te maken die bestaan uit relatief eenvoudige en luchtige popmetalsongs met sprookjesachtige lyrics waarbij moeilijkere thema's achterwege worden gelaten. Dat is de niche waarbinnen deze band over meer dan voldoende talent beschikt.