Therion - Leviathan III

Gedurende de voorbije vijftien jaar heb ik me meermaals afgevraagd of ik mezelf nog steeds als fan van de Zweedse metalformatie Therion kan beschouwen. Ondanks de ongetwijfeld grote inspanningen die deze band nog steeds leverde waren, wat mij betreft, alle nieuwe releases na Gothic Kabbalah (2007) eerder irrelevant en soms zelfs ronduit irritant. In 2021 werd dan het eerste deel van de Leviathan trilogie uitgebracht, en dat markeerde dan toch eindelijk een terugkeer naar de wat meer compacte muzikale stijl en kwaliteit uit de gloriedagen van de groep. Het volledige songmateriaal voor de Leviathan trilogie werd in één en dezelfde periode geschreven en er is dus niet echt sprake van een evolutie in het songwriting proces, maar wel heeft elk van de drie individuele albums een eigen karakter meegekregen. En zo gebeurde het dat deel II, dat eind oktober vorig jaar werd uitgebracht, alweer een forse stap achteruit was. Leviathan II werd namelijk gekenmerkt door al te veel pop (lees ABBA) invloeden, en in mijn review van dat schijfje vergeleek ik één van de songs met een roofdier zonder klauwen of tanden, iets wat eigenlijk van toepassing was op een groot deel van de tracks op dat album. Voor deel III werd dat roofdier echter volledig in ere hersteld en opnieuw voorzien van scherpe klauwen en tanden. Op dit nieuwe album, dat op 15 december verscheen, bijt en klauwt Therion dan ook zoals het in vele jaren niet meer heeft gedaan.

Hetgeen bij Leviathan III vooral opvalt, zijn dat de felheid en het speelse karakter, twee eigenschappen die bij Therion eigenlijk veel te lang 'on hold' werden gezet, nu volledig terug van weggeweest blijken te zijn. De felle riffs en de diepe grunts zorgen ervoor dat er met openingstrack Ninkigal meteen een bommetje wordt gegooid. Vervolgens ontplooit de band met Ruler Of Tamag en An Unsung Lament volop hun talent om complexe, gelaagde composities tot een goed einde te brengen. Nog meer felheid vinden we terug in de tracks Maleficium, en vooral in Baccanale, dat gebouwd is op een onvervalste thrash riff. Ook een aparte vermelding verdient de song Ayahuasca, die het bewijs levert dat Therion deze keer veel zuiniger is omgesprongen met de melige popinvloeden die zo storend waren op Leviathan II. Die invloeden zijn er wel nog steeds, maar ze zijn zodanig in de nummers verwerkt dat ze deze verrijken in plaats van te domineren. Nog zo'n song waarbij alles perfect in de plooi valt is What Was Lost Shall Be Lost No More. Het samenspel van de vocalisten, Thomas Vikström, Lori Lewis en de koorzang, het gevarieerde gitaarwerk en de vakkundige ritmesectie, het klopt deze keer echt allemaal.  Het speelse karakter waarover ik in het in de inleiding reeds had, komt sterk tot uiting tijdens Duende, dat nog het best te omschrijven valt als een soort van flamenco-metal. De typisch Spaanse flamenco-elementen werden hier op schitterende wijze samengebracht in een metalsong, en dat levert alweer een echt pareltje op.  Toch wordt de allerbeste track tot op het einde gehouden. Met Twilight Of The Gods treedt de band in de voetsporen van Candlemass en Cathedral door middel van een loodzware doomriff waarop de eigen symfonische elementen van de band werden geprojecteerd. Een memorabele afsluiter voor een al even memorabel album.

De globale conclusie van de Leviathan trilogie is er naar mijn mening dus één van hoogte- en dieptepunten geworden, maar het belangrijkste feit is dat Therion, na een lange periode van een vijftiental jaar opnieuw is teruggekeerd naar de sound van weleer, en dus ook nog steeds tot mijn favoriete bands behoort. Op 22 februari zal de band te gast zijn in Het Entrepot in Brugge, en ik hoop van harte daarbij aanwezig te kunnen zijn.