Horrorwish - Tales From Death

Horrorwish is met Tales of Death toe aan zijn tweede album, na No PLace To Hide uit begin 2020. Intussen is Gio Smet, de mastermind achter dit studioproject, ook nog eens zijn eigen label gestart. In de studio heeft hij alvast onmiskenbaar grote vorderingen gemaakt inzake productie en mix. Niet dat die bij de eerste release van Horrorwish slecht waren, maar nu speelt hij daarin toch een klasse hoger. 

Tales Of Death is bovendien een conceptalbum geworden en in de categorie van de horror/shock-metal is dat op zich al een bonuspunt. Smet koos voor tracks die elk een bekende of beruchte moordenaar beschrijft. Daar zit meteen ook een gemiste kans. Over die veelal Amerikaanse slachtpartijen vind je online en op streamingdiensten al honderduit reportages en gedetailleerde documentatie. Terwijl we in eigen land jammer genoeg best wel wat eigen beruchte moordenaars hebben die zelfs internationaal bekend zijn. Dat zou zelfs voor de fans van het genre buiten onze landsgrenzen interessanter zijn dan het nogmaals herkauwen van Ted Bundy, Jeffrey Dahmer en Jack The Ripper. Misschien een tip voor een volgend album. 

Muzikaal klopt het plaatje voor heel wat tracks, met groovemetal die dik is aangezet met synths. Toch hoor je dat Gio Smet in de eerste plaats nog altijd een gitarist is en dat er bovengemiddeld veel aandacht naar de gitaarpartijen gaat. Een opmerking die je wel vaker ziet bij solo-studioprojecten. Behalve als producer heeft Gio Smet nog vooruitgang geboekt als vocalist en tekstschrijver. Hij staat daarin verder dan bijvoorbeeld een Dan Brooklyn die in Nederland ongeveer hetzelfde concept neerzet. Voor een solo-album/studioproject klinkt Tales From Death zeker niet slecht, maar voor een volledig album ontbreekt er soms wat verrassing en originaliteit. 

Een aantal tracks kregen mooi een eigen gezicht (Vade Retro Satanas, Dark Water), bij andere lijkt het alsof een soort van vaste formule wordt aangehouden (The Taste Of Forever, Your Life Is In My Hands, The Raven Sees All, ...). De tracks die het langst blijven heugen, zijn die met een degelijk refrein of catchphrase erin en die met de hoogste tempo’s (Dark Water, Pretty Boys Must Die, Ocean Of Trees, The Axe Murder House, …).